Meer luis!

Maar een nieuw academiejaar betekent een nieuwe Veto, en dan is enige duiding over de koers die we varen niet overbodig als we onze lezers aan boord willen houden.

De afgelopen jaren is ons teerbeminde studentenblad geëvolueerd van een wekelijkse krant naar een tweewekelijks magazine en het lijkt erop dat we ons vormelijk eindstadium hebben bereikt.

Maar inhoudelijk is onze taak nooit beëindigd: er is altijd ruimte voor meer diepgang, meer kritiek. We proberen de luis te zijn in de pels van de KU Leuven en we moeten dieper durven kruipen.

Door het invoeren van een nieuwe katern, gericht op onderzoek aan de KU Leuven, hebben we meteen een nieuwe luis. De toevoeging van een eindredacteur zorgt er dan weer voor dat we kwaliteit kunnen verzekeren. Want elke lijn telt, zoals Veto-snuivers weten.

We zijn niet bang om tegen schenen te schoppen. Naar de wijze woorden van Julian Assange: If journalism is good, it is controversial, by its nature. En goede journalistiek is ons hoogste streefdoel.

Dus drijven we de anarchistische krachten op. Niet onder het motto ‘jong en onbezonnen’, wel als studenten die onze relatieve onafhankelijkheid van verantwoordelijkheden en verplichtingen kunnen aanwenden om zonder te veel blad voor onze mond de vinger te leggen op inconsequenties. Geëngageerd, nooit ideologisch.

Misschien zijn onze verwachtingen van wat journalistiek vermag naïef. Veto!, als uitroep van de kleine student die niet wil meestappen in de verhalen van het grote bedrijf, de grote universiteit - hoewel hij er onvermijdelijk deel van uitmaakt. Maar enkel rechtuit kunnen we vechten voor de feiten.

Want elke wereldverschuiving begon met een barst. En wat kan als student en jonge journalist anders de ambitie zijn dan de hele wereld te hertekenen? In deze Veto de verhouding tussen wietshopuitbater en stad, prof en student, demonstrant en republiek in Hong Kong. Op papier, maar de pen blijft het krachtigste wapen.