Kinderlijk volwassen

Ze willen een afgewerkt mens worden: zonder gevoelens die hen onderuit halen, professioneel een maatschappelijk aanvaard doel bereiken en een huisje-tuintje-kindje met iemand delen. Volwassen zijn betekent zekerheid en controle voor hen. Stilstand.

Die mensen wil ik graag even een liefdevolle klets in het gezicht geven. Zo leven is onmogelijk. Als het toch kan, dan is het doodvervelend. Weinig leven.

De afgelopen tijd heb ik heel wat culturele hoogvliegers die soms tegen het raam crashen geïnterviewd: Saskia De Coster, Lisbeth Gruwez, Meg Stuart, Simone Milsdochter, Chris Lomme. Van jong naar oud gerangschikt, maar allen even jeugdig. Ze maakten indruk op me. Niet omdat ze het allemaal goed voor elkaar hebben. Wel omdat ze de moeilijkheid van het leven mooi vinden en ermee spelen. De zwaarte van het leven zit niet in hoe complex het is, maar in hoe wij het opblazen in ons hoofd. Het is de ondraaglijke lichtheid van het bestaan, om Milan Kundera er even bij te sleuren.

Er ligt veel druk op onze schouders. We moeten veel, we moeten goed (perfect), we moeten snel. Geen plaats om te falen. Als dat gebeurt, moeten we dat vooral verbergen. Van onszelf he!

Dingen gebeuren, maar we maken geen tijd om te begrijpen. Soms willen we dat niet wegens te confronterend. Fuck ja, het is verdomd hard om jezelf met jezelf te confronteren en alles wat je doet in vraag te stellen. Kritiek aanvaarden van anderen is dat ook. Je slecht voelen daarover is soms gewoon nodig en eigenlijk ook heel mooi. Het is de eerste stap in persoonlijke groei. Hoe meer je groeit, hoe leuker het wordt. Ontneem jezelf geen kansen door ontkenning van verantwoordelijkheid in wat jou overkomt.

Volwassen worden is “klappen verdragen en houden van de complexiteit van het individu,” dixit Chris Lomme. Dat kan je enkel leren door bloedeerlijk te zijn met jezelf en de mensen rondom jou. Door vraagtekens te (laten) plaatsen bij jezelf. Door toe te geven dat je feilbaar en emotioneel bent. De redenen ervoor durven onder ogen zien. Deze kennis delen met eventuele slachtoffers. Jezelf aan te pakken indien nodig. Fuck up, but try to fix it. Nuanceer de ander, relativeer jezelf. Toon jezelf daarbij foutvol als je bent, want je bent zo complex mooi. Vergeef.

We moeten het leven toelaten om ermee te leren omgaan zoals het is. Je hebt een leven lang om te beseffen dat het allemaal zo erg niet is. Dan hoef je niet te vluchten in seks, drugs en party rock, zoals we wel eens durven doen als het te veel wordt. Want damn, het leven zelf is een fantastische drug.

Wat als iedereen van die complexe banaliteit leert houden? En beseft dat niemand slecht of goed doet, maar doet? Zouden we elkaar dan helpen met “volwassen worden”? Een station dat nooit bereikt wordt, want er blijven nieuwe sporen bijkomen.

Volwassen zijn is dus ervaring sprokkelen met kinderlijke nieuwsgierigheid. Gek genoeg, blijkt dat ook de formule voor de eeuwige jeugd.