In het zand

Het slaapt, want de dood van een kind bestaat niet. Een engel op zijn minst, dat weten wij zeker. Wij dichten en delen, wij huilen stil. Een kind zou daar niet mogen liggen. Een dood kind bestaat niet.

Aylan is een symbool. Een mascotte voor wanhoop en onmacht – kijk nu toch. Kijk nu toch naar deze crisis en geef een menselijk antwoord: dat dit stoppen moet. Ook wij, blanke Belgen, voelen ons droef. Wij stemmen realistisch, willen waar voor ons geld, maar een dood kind op een strand, daar heeft niemand om gevraagd. Wij willen hier de schuld niet van, dus wijzen we naar de regering. Wij zullen ondertussen delen en leuk vinden, dat is onze taak.

Francken tweet. Hij heeft het over goedkope emotitels in linkse kranten. Stop met het Westen te culpabiliseren. Wijs naar de echte schuldige. De supranationale wetgeving is duidelijk, Griekenland en co zijn in de fout. Tijd voor financiële ondersteuning, roept Francken op. Het hoeft niet altijd logisch te zijn.

In Hongarije stapt de Vluchteling op een trein, richting grensstad Sopron. Maar 40 kilometer verder komt de trein weer tot stilstand – eindbestemming onbereikbaar. De Vluchteling moet de trein uit, een Hongaars opvangcentrum in. Wij weten, de holocaust; wij willen niet zien. Wij zappen naar commerciële zenders, kijken zorgeloos series over vrienden in Manhattan.

De linkse medemens is misnoegd, propt een busje vol goederen en goede bedoelingen, op naar Calais. Wij applaudisseren de solidariteit, doch ridiculiseren de naïviteit. De sociale media polariseren, zoals bij elke crisis het geval is. Om ter luidst, om ter meeste likes - democratie 2.0.

In het Maximiliaanpark komt stilaan schot in de zaak. Opvang voor de Vluchteling, een warm bed. Het vuil blijft echter in zijn tent. Theo is vol ongeloof; alsof hij net gekookt heeft wanneer de visite alsnog afbelt. En ondertussen blijft de Vluchteling zeuren, om wifi deze keer. De HLN-lezer is misnoegd, het moet maar eens gedaan zijn met zomaar overal gratis wifi uit te delen als ware het pepernoten bij Sinterklaas. Wifi, dat heeft onze eigen dakloze ook niet.

Weer van Aylan. Deze keer in een Charlie Hebdo-cartoon. Aylan, zo dicht bij zijn doel – 2 menus enfant pour le prix d’un. Dat is slikken, wij voelen ons verraden. Wij zijn allemaal wel Charlie, maar lachen met Aylan, daar hadden wij niet op gerekend. Geen getekende Aylan naast McDonalds-uithangbord op onze voorpagina’s. Ook de profielfoto’s blijven leeg. Twee martelaren van onze Westerse waarden, die Aylan en Charlie. Dat is even zoeken.

Het is allemaal even zoeken. Nog het meest voor ons, jonge studenten. Wij moeten het echte leven nog ontdekken, hebben al problemen genoeg met het invullen van ons ISP. De verantwoordelijkheid van zoveel mensenlevens, dat kunnen en willen wij niet aan. Dus wachten wij op antwoord. Van de regering, van de internationale prominenten, van onze eigenste sedes sapientiae. Geen antwoord over schuld en onschuld. Geen antwoord over verantwoordelijkheid en met-de-vinger-wijzerij. Een antwoord over hoe het verder moet.

Een kind, het slaapt. Het slaapt niet alleen, wij slapen mee.