In eigen boezem kijken

Het is alsof de universiteit zichzelf als een tandartspraktijk of advocatenkantoor beschouwt. Collega's ('partners') beoordelen elkaar en beslissen wie moet gaan. Dat gaat voorbij aan de realiteit van een instelling die zich ontfermt over 60.000 jongeren.

We hopen dat de universiteit snel inziet dat het anders moet. Veto sprak met een doctorandus die nauwgezet moest kiezen wie te contacteren. Je weet niet wie wie kent daar hogerop. En ga je toch voor een externe instantie, is dat meteen een nucleaire optie. Waarom zou je werkgever je daarna nog willen houden?

Een bijzonder risicovolle sector verdient een bijzondere aanpak. Als het momentum van de voorbije weken niet zorgt voor een omslag in het hoger onderwijs, is dat een ernstig gemiste kans.

Meer dan moed

De aanpak moet meer extern – minder gesteund op moedige proffen of plichtsbewuste decanen. Want dat blijven overwerkte personen met een erg moeilijke combinatie van belangen.

De communicatie moet beter – de perceptie dat daders onbestraft blijven, is schadelijk los van het feit of dat zo is. Want die perceptie ontneemt hoop bij mogelijke melders. 'Ik ken veel mensen die hebben overwogen een melding te maken', zegt een assistent in deze krant. 'Ik ken niemand die het heeft gedaan.'

Omgaan met grensoverschrijdend gedrag is niet simpel. Om de KU Leuven aan de kaak te stellen, moet je zelf transparant zijn. Toen Veto zelf twee jaar geleden geconfronteerd werd met grensoverschrijdend gedrag, was de organisatie daar niet klaar voor. Het was een oud-redacteur die ons daar vorige week op moest wijzen.

Elke organisatie draagt zijn eigen risico's en moet daarmee aan de slag gaan. Net als wij die oefening blijven maken, moet de KU Leuven dat doen. 60.000 studenten en 13.000 personeelsleden rekenen daarop.