In een kernoorlog treft enkel de bommenwerper schuld

Turbulente tijden lokken hevige meningen uit. Zo publiceerde Veto in 2000 (zie onderaan) een lezersbrief waarin ene Remi Hauman een uitspraak uit 1962 van verzetsstrijder Che Guevara bekritiseerde. De Sovjets dreigden toen kernkoppen op Cuba te plaatsen. Dat volgens Guevara 'het pad van de bevrijding moet worden gevolgd, zelfs indien dit miljoenen nucleaire slachtoffers zou maken', ging voor Hauman een brug te ver. Hij vond iedereen die een poster van de verzetsstrijder op zijn kot had hangen, 'dement'.

Dat vond doctorandus Joeri Dillen (zie opzij/onderaan) dan weer een brug te ver gaan. Zeker dat Hauman dergelijke activistische studenten tuig noemt, schoot bij hem in het foute keelgat. Dillen riposteerde met de ietwat lijvige zin: 'Als bevrijding slachtoffers eist aan de kant van hen die zich willen bevrijden, ligt de schuld niet bij diegenen die zich willen ontdoen van hun verdrukking, maar bij de verdrukkers.'

Hauman voedt met zijn opinie het Russische narratief. Door te zeggen dat mensen die de ideologie van Guevara steunen 'dement' zijn, geeft hij indirect ook kritiek op de opofferingsbereidheid van onderdrukte volkeren. Het is bijna alsof hij de schuld legt bij die volkeren, alsof ze met hun strijdlustigheid de civiele slachtoffers op de hals haalden. Die gedachtegang zorgt uiteindelijk dat er druk komt te staan op de Oekraïense regering om een compromis te sluiten. Alsof het hun verantwoordelijkheid is om hun eigen volk te sparen.

Ik sluit me dan ook volledig aan bij Dillen. Door de schuld onmiskenbaar bij de dader te leggen, in dit geval het Russische regime, wordt het verhaal volledig omgedraaid. De vraag of het wel loont om voor de vrijheid van het vaderland te sterven, kan je zelfs niet meer stellen. Het vaderland moest gewoonweg niet aangevallen worden. Van het Oekraïense regime verwachten dat ze een compromis sluiten om het aantal burgerslachtoffers te beperken, is je reinste victim blaming.