Ik word als Joodse student ook gedehumaniseerd

De oproep tot een boycot, die in wezen een algemene uitsluiting promoot, staat haaks op de academische waarden van begrip en debat. Boycots schaden alle betrokkenen zonder onderscheid, en ze smoren dat broodnodige debat in de kiem. Bovendien belemmeren ze samenwerking in essentiële wetenschapsdomeinen zoals landbouw, geneeskunde en technologie.

Wederzijdse humanisering is essentieel: leuzen als 'schaam je voor het steunen van Israël', gooien tal van mensen op één hoop en doen afbreuk aan de menselijkheid van iedereen betrokken.

Het begrijpen van het conflict vereist engagement en dialoog, niet isolatie. Door kritisch te denken en een open discussie te bevorderen en wederzijdse humanisering te benadrukken, kunnen we langs simpele slogans heen lopen en ingaan op de enorme complexiteit van de situatie.

De discussie reduceert alles vaak tot een simplistische tweedeling, waarbij de grote diversiteit in etniciteit, religies, opinies, en geschiedenis die Israël samenstellen vaak over het hoofd wordt gezien. Mijn pogingen om beschuldigingen van 'genocide' en 'apartheid' op zijn minst te nuanceren, worden zonder meer vijandig ontvangen. Een professor bestempelde mij zelfs als 'extremist' in een e-mail en verzocht me om 'op te rotten.'

Tijdens de protesten werd ik ook meermaals geconfronteerd met diepgewortelde, allicht vaak onbewust antisemitische uitspraken zoals 'alle joden hebben geld en regeren de wereld', wat de noodzaak van open, geïnformeerd debat nogmaals onderstreept.

Ik pleit voor open dialoog, geïnformeerd debat, wederzijdse vermenselijking, en begrip. Vooruitgang is alleen mogelijk als we meerdere perspectieven erkennen en waarderen, en moedige gesprekken voeren. Laten we samenwerken aan een toekomst waarin dialoog en begrip welvaren, binnen en ver voorbij de grenzen van onze campus.

Matthew Reichmann is student informatica en van Joodse afkomst.