Ik wil niet behoren tot de 1 procent

Thesis ingediend. Verdediging gedaan. Plots ben ik na zeven jaar studeren afgestudeerd als journalist. Met frisse moed en veel enthousiasme ga ik op zoek naar werk zodat ik als brave burger kan bijdragen aan de maatschappij (en tegelijk ook een centje kan verdienen). Ik reageer op verschillende vacatures en solliciteer spontaan bij enkele magazines. 

Ondertussen heb ik van enkelen een mail teruggekregen dat ze een applicant met mijn profiel momenteel niet nodig hebben, of dat ze al iemand anders gevonden hebben voor de job. Ik apprecieer de reactie. Van anderen heb ik nog niets teruggehoord. 

Het heeft echter geen zin om de moed op te geven! Daarvoor is het na een maand werk zoeken nog veel te vroeg. Toch beginnen de twijfels toe te slaan als je van medelotgenoten hoort dat ze binnenkort al starten met hun nieuwe baan. Of de eigen vriendengroep die al een jaar of twee minstens aan het werk is, waar ik me aan spiegel. Het begint stilaan te voelen alsof ik ter plaatse aan het spartelen ben, terwijl ik sta te trappelen om te beginnen aan de volgende fase van mijn leven. 

Met een gevoel ben je niets, dus ik ga op zoek naar de harde cijfers. Het Schoolverlatersrapport van de VDAB leert me dat vorig jaar 1,1 procent van de afgestudeerde studenten met een master journalistiek na een jaar nog geen werk gevonden had. Normaal gezien zou het benijdenswaardig zijn om bij de 1 procent te horen. Laten we hopen dat ik mijn doorsnee zelf blijf en snel werk vind. 

Jobaanbiedingen, tips of een bemoedigend woordje of twee zijn altijd welkom op thordeyaert@hotmail.be