Ik geloof niet in de klimaatopwarming

Laten we beginnen met de titelstelling: ik geloof niet in de klimaatopwarming. Voor de pennen geslepen worden om mij publiekelijk aan de schandpaal te nagelen voor zo'n onderbouwde mening: ik geloof niet in de klimaatopwarming om de simpele reden dat het geen gegeven is waarin men moet geloven. Net zomin de stelling ‘2+2=4’ aan waarde of waarheid verliest door mijn geloof erin, is het feit dat de klimaatopwarming al jaren (of decennia, eeuwen, millennia) aan de gang is een bewijsbaar gegeven.

Tegenwoordig bevindt de mensheid zich in het ‘Antropoceen’, een voorgestelde tijdsbenaming door Alexei Pavlov. Die nieuwe aanduiding komt wetenschappelijk gezien veel te vroeg - omdat het Holoceen nog niet lang genoeg aan de gang is - maar is noodzakelijk. Sinds de ontwikkeling van de mens zijn er immers duidelijk waarneembare ontwikkelingen gebeurd op vlak van de atmosfeer en het klimaat. Over wanneer dat Antropoceen-tijdsperk dan wel zou moeten beginnen is er nog geen consensus. De opties zijn 3500 v.c. (de ontwikkeling van de landbouw), begin 19e eeuw (het begin van de industriële revolutie) of 1945 (de welgekende Tweede Wereldoorlog). Die mogelijkheden hebben echter allemaal gemeen dat de mens verantwoordelijk is voor de plotse (of toch op zijn minst versnelde) klimaatverandering.

Nu we dat euvel uit de wereld hebben geholpen, kunnen we ons richten op de typisch westerse drogreden - die in veel debatten gebruikt wordt - maar in debat nog ietsje meer steekt: ‘Het is toch mijn schuld niet.’ Dat argument wordt zowel op kleine schaal gebruikt - waarom zou IK meer belastingen moeten betalen op mijn benzinerekening? - als op wereldschaal - China vervuilt toch veel meer dan wij, waarom zouden wij dan het gelag betalen?

En inderdaad, ergens is het best wel lullig dat we ‘plotseling’ wat extra moeten betalen om het milieu te redden, maar om de Man van Melle te parodiëren: ‘Het is niet voor mij, maar voor onze kinderen.’ Het klimaat is ook geen individuele, regionale of zelfs federale aangelegenheid - we moeten met de wereld naar oplossingen zoeken, en daar helpen alle beetjes bij, niet? En daarbij met de vinger naar elkaar wijzen, gaat die problemen niet oplossen.

‘China heeft toch een veel grotere uitstoot dan België - wat zouden wij dan kunnen doen?’ Maar laat ons eerlijk zijn, zou het niet absurd zijn dat een land met (letterlijk) 122 keer meer inwoners een lagere CO2-emissie heeft dan wij? Als we naar de uitstoot per capita kijken, zien we trouwens dat China beter scoort dan België - dat überhaupt ook nog eens boven het Europese gemiddelde zit. Wat zei Jezus weer over wie de eerste steen mocht werpen? En los van de wetenschappelijke argumenten: iemand die met zijn fiets op straat valt, help je toch ook recht zonder dat je daar schuld aan hebt?

De oplossing om beide sofismen te bestrijden is even simpel als moeilijk toepasbaar: laat de emotie in het debat varen en focus je op de feiten. Verbreed even je blik verder dan je eigen leefwereld, en steek waar mogelijk een tandje bij. Want het zijn niet enkel de klimaathippies die zullen lijden onder de gevolgen van de opwarming van de aarde. Net als de white walkers zal die geen onderscheid maken tussen gender, afkomst, politieke voorkeur of leeftijd.