Ik, antifeminist

Een zekere professor doet een klein sociaal experiment: “Sta rechtals je jezelf een feminist zou noemen.”

Rond mij hoor ik iedereen al recht springen. Mijn brein googeltfeminisme - a range of politicalmovements, ideologies, and social movements that share a common goal: todefine, establish, and achieve equal political, economic, personal, and socialrights for women.- en ik blijfzitten. Ik voel de vele ogen al priemen in mijn rug. Het staren, als wasik een kont in een minirok.

Ik voel de beschuldigende, feministische blikkendie onvriendelijk vragen in wat voor eeuw ik leef. En ik vraag me af: was hetfeminisme, toen de jongen naast me kenbaar vond dat een meisje het recht niet hadhem af te wijzen nadat hij langer dan een week vriendelijk tegen haar wasgeweest? Was het feministisch van het meisje op de derde rij om iemand ‘slet’te noemen vanwege haar net iets turbulentere liefdesleven?

Waren hetfeministen, de jongens die gezamenlijk braakgeluidjes maakten toen The Red Lady uit Game of Thrones opeens geen mooie jonge tieten meer had? Was heteen feministe, zij die het dikkere meisje blijkbaar enorm kwalijk nam dat zetoch nog trots was op zichzelf? Was het feministisch van de jongen achter mij omhet dronken meisje nog mee te nemen naar zijn kot?

En was het feministisch omte stellen dat alle mannen “er direct voor gaan, terwijl vrouwen toch wel noodhebben aan wat verbale communicatie voor de daad? Of betekent gelijkheidtussen man en vrouw ook om totaal ongenuanceerde beelden op mannen te vermijden?

Maar goed, naar anderen kijken is gemakkelijk. Ik blijf zitten omdat ik vind dat ik mezelf geen feminist mag noemen, en hoop daarbij oprecht dat ik de enige ben die geen recht heeft op die term. Dat ik de enige ben die niet kan zeggen zich ACTIEF ingezet te hebben voor de politieke, economische, persoonlijke en sociale rechten van vrouwen?

Dat ik als enige nog nooit actie voerde tegen ongelijke inkomensverdeling. Als enige nog nooit met een opiniestuk geprobeerd heb mensen aan te zetten om breder naar vrouwen te kijken. De enige ben die zijn mond houdt als er geblaft wordt naar meisjes op straat. De enige die zijn inzet beperkt tot een algemeen respect voor vrouwen dat eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn. De enige die geen reden heeft om zich trots op de borst te slaan.

Want kan ik rechtstaan, als er op deze planeet nog niet één vrouw rondloopt die met meer rechten door het leven gaat dankzij mij?

In wat voor eeuw ik leef? In een eeuw waar men o zo trots is om feminist te zijn. De 21e eeuw, waarin de westerling o zo trots al zijn vrouwenrechten en gelijkheid in het gezicht van de barbaarse moslim zwaait. De 21e eeuw, waarin studenten oh zo trots hun inzet beperken tot rechtstaan tijdens een les over vrouwenrechten, terwijl ze veertig jaar geleden betogingen hielden omdat de Alma 20 frank duurder werd.

Maar is het niet fucked up, dat in een eeuw die kenbaar vol loopt met feministen, vrouwen nog steeds niet gelijk worden behandeld?

De Splinter bevat de mening van de auteur. Ze bevat niet de mening van de redactie.