'Homofobie is wel degelijk realiteit'

Beste Stephanie,

Ik las je Splinter en je komt over als een heel opgewekt en vredelievend persoon, die in een enorm fijne en steunende omgeving leeft. Daarom zou ik heel graag horen waar ik deze wondere wereld kan vinden. Laat je me even het adres weten? Dan pak ik al mijn spullen en kom ik samen met mijn vriendin daar wonen.

Hier waar ik leef, kijken we eerst even rond voor we een afscheidskus geven op het station. Gewoon om zeker te zijn. Ik moet toegeven dat we alleen uitgescholden kunnen worden, een gevangenisstraf moeten we in België niet vrezen. Van een geluk gesproken.

Ik vraag mij ook af of ik me daar kan opgeven voor een nieuw paar ouders. De mijne behoren helaas nog tot de ‘mythe’ van een oudere generatie die het er moeilijk mee heeft. Naar mijn weten hadden mijn ouders nooit gemene opmerkingen gemaakt naar holebi’s toe, dus ik had goede hoop toen ik hun vorig jaar vertelde over mijn eerste vriendin. Helaas bleek hun begrip alleen op te gaan voor de rest van de wereld en niet voor hun eigen dochter. Vier maanden heb ik mogen horen hoe ik dit moest verzwijgen en overwinnen. Blijkbaar is het verhoogd zelfdodingscijfer bij holebi’s te verklaren door een gebrek aan voldoening in een holebi-relatie, aldus mijn vader. Toen ik bleef volharden maakten ze zich zorgen over een inwendig letsel uit mijn jeugd dat deze holebi-heid veroorzaakte.

Homofobie is wel degelijk realiteit. Zelfs in België, één van de wereldleiders op vlak van tolerantie voor holebi’s. Ik leef in een doorsnee Belgisch gezin in 2017 en mijn coming out was verschrikkelijk hard. Maar hé, misschien was alles beter als ik op Coming out day uit de kast was gekomen?

Ik ben het met je eens dat vele van mijn Leuvense medestudenten mee denken te leven in jouw roze bubble, maar ik moet toch enkele roze wolkjes doorprikken. Ja, het is kwetsend als je ‘homo’ lachend als scheldwoord gebruikt en ja, het is raar om mij te vragen hoe wij dan seks hebben.

Onlangs nam ik mijn vriendin in Leuven mee naar een proefles bachata. Zoals bij elke koppeldans zegt de leraar op een bepaald moment om in duo te staan, een jongen en een meisje wel te verstaan. We hadden snel de rekensom gemaakt dat er meer jongens dan meisjes aanwezig waren en er dus jongens zonder partner zouden moeten dansen, als wij samen zouden willen dansen. Twee jongens kwamen naar ons toe. Weet je hoe moeilijk het is om dan te zeggen “Nee, wij dansen samen”? Te moeilijk blijkbaar, want we zwegen allebei en dansten de hele avond met vreemden. Dit is niet de fout van de dansleraar, noch van die twee jongens, maar het is een dagelijks voorbeeld van onzichtbare obstakels in een wereld waar heterorelaties de standaard zijn. En hoe het soms gewoon makkelijker is om die obstakels niet aan te gaan.

Daarom zeg ik aan alle personen die nog in de kast zitten: laat je niet pushen. Op een dag zal het heerlijk zijn om uit de kast te zijn, maar ga die stap pas aan als jij je daar klaar voor voelt. Neem alle tijd van de wereld. En dan hoop ik, uit de grond van mijn hart, dat jullie ontdekken te leven in een wereld zoals Stephanie die beschrijft.