Hoe Bart De Pauw ons allemaal voor de gek houdt

Bart De Pauw is, net zoals zijn slachtoffers, een pion in deze mannenwereld. Hij heeft zijn rol niet voor het kiezen, maar hij speelt ze beter dan we denken. In het huidige debat worden de slachtoffers de schuldigen, zonder dat we het zelf beseffen.

'Kijk dan wat ervan komt', zegt hij: chaos, haatmail en 'een proces dat niemand wou.' Want wie had het kunnen voorspellen? De belager wordt belaagd. #Metoo of cancel culture haalt niets uit, want dergelijke ontboezemingen werken ongenuanceerde haat en onbegrip alleen maar in de hand. Dat is wat hij en de andere hoge pieten ons willen doen geloven. De Pauw doet de aanzet, zij moeten het alleen nog binnenkoppen.

Victim blaming

Daar knelt inderdaad het schoentje: het lijkt erop dat slachtoffers zich vermenigvuldigen wanneer ze hun stem laten horen. En wie heeft er nood aan meer slachtoffers en meer leed? Zo manipuleert De Pauw de publieke opinie: het is bij de slachtoffers dat ze de oorzaak moeten gaan zoeken. Hij verstopt  zijn victim blaming onder een flinke laag zelfmedelijden. 

Het resultaat: de aandacht wordt verlegd naar zijn persoon. Opnieuw vragen we ons af of digitale belaging echt wel zo erg is en of hij deze haatcampagne wel verdient. We denken aan zijn vrouw en kinderen, hoe het voor hen moet zijn. Zij zijn echter net zo goed slachtoffers van deze hele zaak als degenen die hij belaagde. Toch wijst Bart De Pauw het publieke debat de vinger, in plaats van in eigen boezem te kijken. 

Een pion

Zijn recente pleidooi is alles samen een vrij zielige boodschap en het valt te betwijfelen of er veel mensen iets van sympathie voelen als ze zijn zure gezicht zien. De Pauw is eigenlijk gewoon verbolgen dat uitgerekend hij aan het kortste strootje moest trekken, meer niet. 

De entertainmentwereld brengt nu eenmaal machtsmisbruik met zich mee, leert de realiteit ons. En om genuanceerd te blijven: misschien verdient hij het inderdaad niet de grootste lading te krijgen, je weet dat er ongetwijfeld veel anderen met ernstigere feiten wegkwamen.

Anderzijds twijfelt hij geen seconde om dit klimaat koste wat kost te beschermen. Schuld bekennen, hoe ongemeend ook, en zich terugtrekken in de vergetelheid, zou hem ongetwijfeld de rust gegeven hebben die hij zogezegd graag wil. 'Ontketen de strijd', zou hij gezegd kunnen hebben. 'Ik heb mijn rol als zwart schaap gespeeld, laat de grote pieten nu hun eigen boontjes maar doppen.'

Toch is dat niet gebeurd, zoals altijd, en dat is waarom #Metoo nooit meer dan oppervlakkige impact kon hebben. Omdat slachtoffers altijd weer omgedoopt worden tot daders, jaren later, onrechtstreeks. Het ergste is echter dat medelijden opwekken niet eens het uiteindelijke doel is. Hij hoeft geen martelaar te zijn. Witte mannelijke televisiemakers zijn er tenslotte genoeg. De enige les die we eruit kunnen halen, is dat je stem laten horen als slachtoffer, geen rust of sereniteit brengt. Dat je het dus eigenlijk beter kunt laten. 

En ondertussen bewaart De Pauw zijn haatberichten zorgvuldig. Belaging is tenslotte niet om mee te lachen, laten we het beleefd houden. En samen met zijn geloofwaardigheid sterven ook de stemmen van slachtoffers een stille dood.