Het generatieconflict corona

Volgens UGent-rector Rik Van de Walle zijn alvast 'alle experts' het erover eens dat code rood beter is om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Op zich hoeft men geen expert te zijn om in te zien dat het virus zich allicht minder zal verspreiden als we ons allemaal nog eens drie maanden opsluiten. Het staat ook vast dat we als maatschappij nu vooral volksgezondheid voorop moeten stellen. Ik betwijfel alleen of het coronavirus het enige gezondheidsaspect is waar we ons momenteel zorgen om moeten maken.

De KU Leuven kiest bijvoorbeeld (nog) niet voor code rood. Wellicht luistert onze rector niet naar de wetenschap, of het moet zijn dat hij over andere experts dan Van de Walle beschikt. Luc Sels staafde zijn standpunt alleszins door te stellen dat de universiteiten en haar studenten nu al een gigantische bijdrage leveren. Meer zelfs: code rood vindt hij op dit moment een 'disproportioneel grote kost voor de student', aldus de rector vorige week in Veto.

Waarin vertaalt die kost zich? Ik durf te denken aan de eerstejaarsstudenten die hun vrienden al zes maanden niet zagen en nu eenzaam en alleen in een universiteitsstad worden gedropt. Ik durf ook te denken aan internationale studenten, die ver van huis al maanden niet meer in staat zijn naar hun bubbel terug te keren.

Ik durf te denken aan alle jongeren, die op dit moment de bouwstenen van hun leven moeten leggen en dat niet kunnen door de verplichte afstand. Maar ik durf vooral te denken aan onze medestudenten met mentale problemen, een steeds grotere groep aan onze universiteiten die nu avonden alleen op hun kot spenderen.

Blijkbaar is die problematiek nog niet voor elke Vlaming duidelijk. DeMorgen-journalist Joël De Ceulaer vroeg zich onlangs op Twitter af wat er in godsnaam 'erg' was voor de studenten, in vergelijking met, bijvoorbeeld, de zorg. Ik denk niet dat het een wedstrijd is, en ik denk ook dat het voor alle elf miljoen Belgen momenteel 'erg' is.

Laat ons misschien er dan meteen ook vanuit gaan dat studenten niet allemaal op de Oude Markt zaten vorige week donderdag en het merendeel van de studenten ook maar mensen zijn die nu wederom een tijdje vastzitten tussen vier muren. Als we daarvan vertrekken, is dit misschien wel al 'erg'.

Maar laat ons ook een discussie openen over solidariteit. Het is evident dat onze generatie een enorm respect moet tonen naar een groep die bovenmatig vatbaar is voor het virus. Dat respect toont 99% van ons door online af te spreken, coronavrije spelletjesavonden te houden en op vijf meter van elkaar in de aula te gaan zitten. Maar solidariteit is tweezijdig, en wij studenten zijn een groep die al een half jaar bovenmatig vatbaar is voor eenzaamheid en depressies. Onze problemen erkennen, zou deugd doen.