COLUMN DE BLOK
Heimwee naar de blok
De bib is zowel een hemel als een hel op aarde, vindt Pieterjan Douchy. 'Ooit mis ik dat gevoel misschien. Op een dag ben ik definitief institutionalized.'
Drie keer per jaar vind je mij van 's morgens tot 's avonds in de bib: tijdens Kerst, Pasen en in juni. Telkens probeer ik te vermijden dat de teller op vier komt. De droge materie die ik er tijdens het studeren door mijn strot duw, is niet bepaald prettig. Maar de blok draagt ook een schoonheid met zich mee.
Zelfhulpgroep
Nergens op de wereld vind je ze, behalve in de bibliotheek. Een hoop nuchtere studenten die hopeloos proberen de achterstand van de voorbije maanden in te halen. Gekluisterd aan koptelefoons walsen ze langs brokken filosofie, differentiaalvergelijkingen of de Franse Revolutie.
Aan een versneld tempo vervolledigen ze een tijdreis langs vervlogen lesopnames. Hier en daar is een hopeloze student te spotten die nog geen thema heeft voor zijn scriptie. Een kop oploskoffie biedt onvoldoende soelaas.
'Kladiladi', weerklinkt er dan: Klap die laptop dicht
De wanhoop van de blok heeft dus één voordeel: je deelt ze met iedereen. De pauzes zijn zoals een zelfhulpgroep waar ik met mijn vrienden uitmaak wie nog het meest achterloopt en de zomer alvast best niet te vol plant. Die gedeelde frustraties scheppen een band. Je kan ze beginnen missen.
Tussen de lesopnames en syllabi door, brengt vertoeven in de bib ook onvergetelijke momenten met zich mee. Het voorzichtige gegniffel als je buur afgeroepen wordt omdat zijn studentenkaart aan de balie afgeleverd is of omdat die per ongeluk zijn guilty pleasure-nummer door de hele zaal laat galmen, biedt een onmisbare verademing.
Institutionalised
'I'm telling you: these walls are funny', zei Red (Morgan Freeman) over de gevangenismuren in de film The Shawshank Redemption. 'First you hate them, then you get used to them. Enough time passes, you get so you depend on them. That's institutionalized.'
Ook ik krijg, met enig gevoel voor overdrijving, het gevoel geïnstitutionaliseerd te zijn. Eens gewend aan de routine van de bib, geraak ik er moeilijk uit. Om 12u, 15u30 en 18u pauzeer ik met mijn vrienden. 'Kladiladi', weerklinkt er dan. Klap die laptop dicht. Wie die strikte tijdstippen in vraag stelt, wordt beschuldigd van ketterij en mag van geluk spreken dat de brandstapel verboden is in dit land.
De gedeelde wanhoop, het gegniffel, de ridicule routine. Omdat ze in direct verband staan met uren studeren, zou ik ze nu liever opgeven. Maar ooit mis ik dat gevoel misschien. Op een dag ben ik definitief institutionalized.
