'Grab her by the pussy'

'Die zou ik toch nooit doen.' Hij roept het. Enerzijds opdat heel de Naamsestraat het zeker zou horen, anderzijds opdat zijn compagnon hem kan belonen met een goedkeurende blik.

Vrouwen als marktvee behandelen 101 – geslaagd met grote onderscheiding. Zelf voel ik me minder geslaagd. Teleurgesteld zelfs. Laatst kreeg ik tenminste een 'Die zou ik nog wel doen na een bolleke of twee.' Niet dat ik licht til aan die feiten. Ik wil bij dezen mea culpa slaan voor de ravage die ik in menig gezin heb aangericht. Maar wulps door de straten flaneren, in de ijdele hoop zoonlief het hoofd op hol en het bloed aan de XTC te brengen, is sterker dan mezelf.

Seksuele intimidatie op straat: een term die vele ladingen dekt. Een term met veel betekenissen, maar één bepaalde nooit. Stop met catcalling af te doen als flatteren. Als zogenaamde hoffelijke daad waarvan de charme gekaapt is door het betoog van misnoegde feminazi’s. Zelf zou ik niet weten waarop ik jaloers moet zijn: de denigrerende opmerkingen? De publieke vernedering? De constante angst verkracht te worden in een verlaten station? Wie street harassment anno 2016 nog als flirten beschouwt: get your head out of your fucking ass.

Want, jongeheer die met bravoure de dames het hof probeert te maken met een 'check die kont', ik heb slecht nieuws. Succesratio: 0%. Maar dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen. Conclusie: met avances heeft het niets te maken.

Met macht daarentegen wel. We reageren allen onthutst op de 'Grab her by the pussy'-quote van soon-to-be president Trump. Maar Leuven op een donderdagavond is heus niet veel hoofser. Het doet er niet toe of je machtsgevoel een gevolg is van de presidentsverkiezingen van ’s werelds grootste mogendheid, of doordat jij niet en zij wel alleen over straat loopt. Macht is macht. En macht is lekker. Het is met een paar woorden je lul tot kokhalzen toe in haar strot duwen, om vervolgens je zaad vol in haar gezicht te spuiten. Voor jou, voor haar.

'Die vraagt gewoon om verkracht te worden.' Ik weet niet of het de bedoeling is dat ik het hoor, maar het is alleszins niet de bedoeling dat ik erop reageer. Vee hoort niet te spreken. Hij schrikt duidelijk wanneer ik hem een verontwaardigde what the fuck toegooi. Schaamte in zijn blik. Een milliseconde weliswaar, voor hij zich naar zijn vriend omdraait voor bevestiging van zijn stoere daad en ze schaterlachend hun weg naar de Oude voortzetten. Maar schaamte desondanks.

Dat is het ook: beschamend. Dat dit kan. Dat dit mag. Dat dit is. Toch kan ik niet anders dan er ook hoop uit te putten. De echte nederlaag is wanneer desbetreffende heren zich niet eens bewust zijn van de vernedering. Van het feit dat niemand op straat vraagt om gereduceerd te worden tot seksobject. Zolang er schaamte is, is er de mogelijkheid op te komen voor basisrespect. Niet voor mij als vrouw, maar voor ons als mens.