Geen verloren Oekraïense generatie

De solidariteit is enorm. Gastgezinnen bieden zich aan, vrijwilligers trekken naar de Poolse grens en in Leuven is het Oekraïens Huis nog steeds het centrum voor donaties van medicijnen en kleren.

Voorlopig heerst er onduidelijkheid over het aantal vluchtelingen dat naar ons land zal komen. Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (CD&V) sprak van 200.000 Oekraïners. Minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) heeft het in deze Veto over een 'iets lager cijfer', maar benadrukt dat we voorbereid moeten zijn 'op het hoogste aantal vluchtelingen'.

De vraag rijst: hoe? Huisvesting is het voornaamste probleem. De stad Leuven opent sites en gebouwen, maar is dat voldoende? Residentie Leo XIII stelt twee appartementen ter beschikking tot de renovatie in de zomer. Het kotentekort limiteert bovendien andere opties.

De universiteit speelt een cruciale rol. De KU Leuven beseft dat ook: ze richtten een noodfonds op en via 'Science for Ukraine' worden vacatures uitgeschreven om Oekraïense onderzoekers aan te trekken. Initiatieven die duiden hoe belangrijk de internationale connecties van een universiteit zijn en blijven.

Universitas

Een universiteit leeft van de open uitwisseling van kennis. We kunnen een vuist maken tegen repressie en censuur om zo de mensenrechten te blijven verdedigen. Er mag geen Oekraïense generatie verloren gaan door de oorlog. Maar de tijd dringt.

We mogen ons dus niet verliezen in discussies over een militaire ingreep. We moeten inzetten op een duurzame opvang van de vluchtelingen en tonen dat Europa effectief de morele grootmacht is die het altijd beweert te zijn. We moeten een toekomst bieden.

Een beetje zelfkritiek is nodig. Het opiniestuk van 'In My Name' in Veto kaart terecht de hypocrisie aan. Oekraïners ontvangen we met open armen, maar buiten een huppelend Afghaans meisje op de tarmac moesten we toch niet bijster veel weten van de Afghaanse vluchtelingen in augustus. Ook in 2015 ontbrak het draagvlak toen de Syrische vluchtelingen kwamen.

We beweren in West-Europa de mensenrechten nochtans als onze broekzak te kennen. Iedereen heeft het recht om zich te ontplooien en om te dromen. Elke student begint vanuit die opzet aan de universiteit of hogeschool. Die instellingen bieden kansen en dat moeten ze blijven doen, aan elk slachtoffer van oorlog: Oekraïner, Rus, Syriër of Afghaan. We zijn het verschuldigd aan ons eigen verleden.

Jasper Snoeys is redacteur sociaal. Het editoriaal wordt gedragen door de voltallige redactie.