En de student, hij blokte voort

Bij Veto willen we meteen een extra kanshebber lanceren, de 'fondsfabel', een veelvuldig beloofde steun die er nooit komt, zachtjes uitdovend tot niemand er meer om vraagt. De coronacrisis heeft nagenoeg heel onze Vlaamse regering aangezet tot fondsfabelen, met minister Weyts als een primus inter pares op dat vlak.

Weyts trommelde begin april al over een noodfonds voor studenten. Een belletje naar het kabinet leerde ons meteen de messianische troeven waar de minister over beschikt: 'Hijzelf vroeg meteen een standpunt aan VVS', 'Waar mogelijk ondersteunt hij de vragen' en 'De minister houdt de vinger aan de pols.' Laat het duidelijk zijn, Ben Weyts is werkelijk de Ben-Hur der studenten, alleen: 'Er wordt iedere week gevraagd naar dat noodfonds en iedere week is de boodschap dat er nog niets duidelijk is.'

Want hoewel Wallonië en Brussel hun huiswerk al lang klaar hebben, heeft de Vlaamse regering met haar beloofde steunfonds de piek van de crisis flink gemist. Ondanks 'de vinger aan de pols' heeft een oppositiepartij intussen bij hoogdringendheid een voorstel ingediend dat een opzegging van kotcontracten eindelijk moest mogelijk maken. De meerderheid heeft dat voorstel naar de commissies verdreven om er nog wat langer over te talmen. Met wat geluk hebben we tegen de derde coronagolf een halfslachtige oplossing die vermijdt maandelijks 300 à 400 euro te betalen voor een leeg kot, of ten minste de vaste kosten te laten vallen.

Met volledig respect voor de budgettaire besognes waarmee een overheid vandaag moet manoeuvreren, maar het lijkt me toch dat een je voor minimale onrechtvaardigheden mechanisme moet uitwerken om de lasten gelijk te verdelen. Voor studenten is die last nu disproportioneel: met een noodfonds, een huurregeling of extra geld naar de universiteiten, zou op z'n minst een deel van die ongelijkheid worden weggenomen. Hopelijk kan minister Weyts snel onze verlosser zijn.

Daan Delespaul is redacteur sociaal. Het editoriaal wordt gedragen door de voltallige redactie.