opinie> Opinie: In My Name
Eigen vluchtelingen eerst
De solidariteit tegenover Oekraïense vluchtelingen onder Belgische burgers en beleidsmakers is even bewonderenswaardig als selectief, schrijft In My Name. Waarom kan dat niet voor alle vluchtelingen?
Goed nieuws: ons land stelt alles in het werk om opvang te voorzien voor mensen op de vlucht uit Oekraïne. Zij krijgen automatisch bescherming voor één tot drie jaar. Die onvoorwaardelijke (Europese) regeling - zonder asielprocedure - is uniek en ongezien. Toch volgt ze gewoon het VN-vluchtelingenverdrag (1951) en het Protocol van New York (1967).
Slecht nieuws: voor wie is moeten vluchten uit net dezelfde omstandigheden, maar dan vanuit landen buiten Europa, geldt net de omgekeerde aanpak. Dat geeft enkele paradoxen waar je niet naast kan kijken, omdat ze even opvallend als pijnlijk zijn.
Dezelfde EU-ministers van Asiel en Migratie die de Oekraïense vluchtelingen nu met open armen ontvangen, stonden in januari nog de nieuwe hoogbewapende muur tussen Wit-Rusland en Litouwen te bewonderen, goed voor miljarden belastinggeld per jaar. Aan die Europese buitengrens vroren al zeker 19 mensen uit Jemen, Irak en Nigeria dood.
Voor Afghanen is er blijkbaar geen #PlekVrij
Ook het mooie betoog van onze eigen staatssecretaris, Sammy Mahdi, over 'onze morele plicht om te helpen' smaakt bitter als je denkt aan zijn reactie vorige zomer. Na de machtsgreep van de Taliban in Afghanistan riep hij de Europese Commissie op om gedwongen repatriëringen naar Afghanistan niet stop te zetten: 'Stoppen met gedwongen terugkeer motiveert waarschijnlijk nog meer Afghaanse burgers hun huis te verlaten.' Voor Afghanen is er blijkbaar geen #PlekVrij.
En hoe hartverwarmend de massale reactie op #PlekVrij-actie ook is, het is moeilijk om niet te zien hoe schril ze in contrast staat met het wetsvoorstel dat de vorige staatssecretaris Theo Francken uitschreef, waardoor de politie zomaar thuis kan binnenvallen bij iedereen die ontheemde mensen opvangt. Schizofrener wordt het in België niet.
Wie meent dat er een verschil is, beroept zich finaal op dezelfde historische volksverbondenheid als Poetin
Blijkbaar valt leed op een schaaltje af te wegen. Blijkbaar is de ene vluchteling ons medeleven waard, terwijl de andere kan worden opgejaagd, geïllegaliseerd, uitgebuit en overgeleverd aan de willekeur van het Belgische asiel- en migratiebeleid. Alsof onze ‘morele plicht om te helpen’ een schakelaar is die naar believen aan en uit kan, afhankelijk van het thuisland van de vluchteling. Wie meent dat er wél een verschil is tussen de vluchtelingen, beroept zich finaal op dezelfde historische volksverbondenheid als Poetin.
Daarom zou onze huidige zorg om Oekraïne geen uitzondering mogen zijn, maar net de norm moeten worden voor iedereen die zijn thuisland moet verlaten. Zolang die gelijke behandeling uitblijft, wijst Europa’s speciale opvangregeling niet op gastvrijheid, maar op witte suprematie en zelfs racisme.
Het aparte statuut voor Oekraïners bevestigt wat 160 Belgische advocaten in vreemdelingenrecht recent nog aanklaagden in een open brief: ons regularisatiebeleid is vogelpik.
De actiegroep In My Name pleit met hun burgerwetsvoorstel voor regularisatiecriteria voor ongedocumenteerde vluchtelingen. Bij 25.000 handtekeningen wordt hun voorstel besproken in het federaal parlement. De petitie is te vinden op hun website inmyname.be.
