Eenzaam, maar niet alleen

De voorbije weken hebben we twee afzonderlijke enquêtes afgenomen: de ene rond huidhonger bij studenten, de andere over het leven op kot en de reacties die daaruit kwamen, zijn bedroevend, om niet te zeggen soms schrijnend.

Het gaat niet goed met heel veel jongeren in onze studentengemeenschap. Helaas worden we niet onregelmatig weggezet als huilebalken, roekelozen die erop los feesten. Kortom, zeur niet, andere mensen hebben het erger.

Dat is een feit. Wij staan niet op een covid-afdeling, dag en nacht, mensenlevens te redden. Maar zorgen en problemen die mensen hebben, vergelijk je niet. Dan duw je mensen weg, en zeg je dat hun probleem eigenlijk niet belangrijk is. En zoiets in je gezicht krijgen terwijl je al heel kwetsbaar bent, kan een serieuze klap zijn.

Er is heel veel eenzaamheid. Veel studenten voelen zich slecht in hun vel, hebben het gevoel dat ze kostbare tijd in hun leven aan het verliezen zijn, zitten financieel in slechte papieren of komen terecht in een huis waar ze zich allesbehalve thuis voelen.

Je kan erover zeggen wat je wil, de tijd als student dient om af en toe de losbol uit te hangen, maar even goed om de fundamenten te leggen van wat in de jaren erna je leven zal zijn. Wanneer die fundamenten wegvallen, rest vooral onzekerheid.

Aan alle studenten, het blijkt keer op keer: je bent echt niet alleen met je gevoelens. Er is maar één boodschap: praat erover. Laat je niet wijsmaken dat je angsten en verdriet niet valide zijn. Zoek steun bij elkaar, bel naar je vrienden en kennissen, maak gebruik van professionele hulp, want als dat nog steeds als een taboe aanvoelt, laat het dan nu het moment zijn dat te doorbreken.

Het is een tijd zoals we die nog nooit eerder kenden, het is een tijd die niemand had verwacht. We kunnen als studentengemeenschap wel steunen op elkaar, want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Laat dat iets zijn wat ons verbindt, en mildheid geeft naar elkaar toe. En in de nabije toekomst zal de pauzeknop op het leven weer worden afgezet.