ERASMUSCOLUMN PARIJS
Een 'Belgische bar' met Chouffe in een Duvelglas is geen Belgische bar
Pieterjan Douchy is voor een semester op uitwisseling in Parijs. In zijn 'Erasmuscolumn' werpt hij een blik op het unieke studentenleven in de Franse hoofdstad.
Met vijf Belgen, een Canadees en drie Luxemburgers – neen, het is niet het begin van een flauwe mop – trok ik zaterdagavond naar een bar in het dertiende arrondissement van Parijs. Op de luifel stonden de aantrekkelijke woorden 'Spécialités Bières Belges'. Het terras zat vol. De Fransen kennen dan toch iets van bier, dacht ik.
Michel
Dus gingen wij binnen bij 'Chez Michel'. Een Michel werkte er al lang niet meer, vertrouwde de barman ons toe. Je gevel overschilderen met een nieuwe naam kost wat. Al had die barman met veel verbeelding iets weg van Michel Wuyts. De prijzen aan de ingang bleken niet te kloppen, de Happy Hours – of zoals de Fransen het uitspreken 'Appy Ours' – waren gepasseerd.
Daarom kostte een La Chouffe mij zeven euro. Mocht een Belgische caféuitbater zo'n astronomisch bedrag voor een biertje vragen, dan moet die al over een goede buitenwipper of hospitalisatieverzekering beschikken. Zeker wanneer die het zou presenteren in een Duvelglas. Heiligschennis. En neen, beste Parijzenaars, een Chimay is geen 'Chimy'.
Jacques
Nog problematischer: in de 'Belgische Bar' kwamen geen nummers uit onze contreien uit de boxen. De barman had de Party 2024-playlist op Spotify aangeklikt, het was verschrikkelijk. We spraken hem erover aan: of we een snuifje Jacques Brel, Angèle en STIKSTOF in de muziekwachtrij mochten zetten?
Verliefd op de Gentse grollen van Luc De Vos zijn de Parijzenaars nog niet.
Dat Stromae geen Fransman is, wil geen enkele Parijzenaar accepteren, maar toch konden ook de terrasgangers niet weerstaan om op Alors on danse een danske te placeren. Met verstomming waren ze geslagen toen Jacques Brel Mijn vlakke land in het Nederlands bracht.
Bij Het is een nacht ervoeren de drie Luxemburgers en de Canadees in ons gezelschap hoe moeilijk het is om – zeker na enkele Kwaks, Orvals of Duvels – steeds op het ritme van de muziek te klappen. Maar de Parijzenaars konden het nummer slechts moeilijk appreciëren.
Mia
Dan moest Mia van Gorki nog komen. Twintig terrasgangers ervoeren hoe een kransje van doorgeslagen internationale studenten de liefde verklaarde aan een vrouw waarvan geen enkele Parijzenaar tot dan toe ooit al had gehoord.
Verliefd op de Gentse grollen van Luc De Vos zijn ze – volledig ten onrechte – nog niet. De barman reageerde met afkeer op onze verzoekjes. Hij wilde meer beats. Benieuwd of hij dan toch maar voor de gemakkelijkheidsoplossing heeft gekozen.
Misschien zou 'Chez Michel' voortaan beter als café voor Franse kwaliteitsbieren door het leven gaan. Dan hoeft hij geen rekening meer te houden met de muzieksmaak van enkele Belgische passanten, maar dan vormt zich een nieuw probleem: Frankrijk heeft geen kwaliteitsbieren.
