Dinosauriërs van de lange termijn

Vaarwel. De titel van een splinter (Veto 4025) die me altijd is bijgebleven. Frank Pietermaat (voormalig redactiesecretaris van deze krant) neemt daarin met de nodige meligheid afscheid van Veto. En geeft en passantstudenten die zich alleen beperken tot hun diploma ongelijk.

Fast forward naar deze week. Het studentenpraatcafé (zie pagina 14), waarbij geïnteresseerden met prominenten zoals Tobback, Torfs en Gooris konden speeddaten (lees: vragen stellen). Een zalig initiatief, waar 40 man op afkwam. 37 daarvan waren van de organiserende partijen. De andere drie van VetoTV (filmpje te vinden op Youtube).

De organisator haalt de schouders op: “Ik denk dat er bij een groot deel van de studenten nu eenmaal geen interesse voor is.”

Tobback heeft zich op dat praatcafé alweer laten ontvallen dat er in zijn ondertussen twintig jaar als burgemeester slechts één betoging is geweest met meer dan duizend man. En dat was voor een nieuwe fuifzaal.

Een ondertussen afgezaagde boutade, maar wel eentje met een krachtige boodschap. Studenten komen over als ongeïnteresseerd, zelfs apathisch. Om het als Louis te zeggen: “Meer betogen, minder fuiven.”

Al mispakt onze burgervader zich daarin. De hoeveelheid studenten die elke dag in de fakbars staan te fuiven tot ze moeten braken, verschrompelt in het niets in vergelijking met de groep studenten die zich hele dagen verbergt achter sociale muren. Alles volgend in een wanhopige poging niets te missen. Waardoor ze ironisch genoeg ongeveer alles missen. Fear of missing out heet dat beestje (zie pagina 13), Fomo voor de kenners.

Het is niet allemaal slecht, vele studenten zijn wel degelijk geëngageerd. Organisaties als Academics For Development (zie pagina 6) zitten met een teveel aan vrijwilligers. Maandverbanden en zonnepanelen bezorgen aan derde wereldlanden, het zit in de lift. En terecht.

De totale desinteresse van studenten is niet waar de boodschap van Tobback en het succes van organisaties zoals AFD zich met elkaar verzoenen. Die desinteresse kan eenvoudig worden weerlegd door wat onderzoek.

Waar wel iets inzit, is de toenemende specialisatie van studenten. Engagement moet een specifieke meerwaarde bieden, liefst zowel op het cv als in kortetermijnresultaten.

Instant-alles. Het is onze modus vivendi geworden. Blijven vechten voor allerlei maatschappelijke problemen waar op het eerste gezicht weinig resultaat uit komt, gaat de weg op van de dinosauriërs.

Wat we doen, moet resultaat opleveren en snel nog ook. Alles wat niet in dat stramien past, moet wijken. Of wordt gemarginaliseerd tot een duimpje op Facebook. Dat is jammer, want er zijn vele zaken die wat meer strijd verdienen.

Er zijn te veel studenten die zich terugtrekken. Die hun blikveld beperken tot titels van krantenartikels of posts op Facebook. Die zich afsluiten van alles wat niet binnen hun specialisatie valt. Dat is spijtig, want veranderen doet onze wereld continu. Het zal een stuk beter uitdraaien als de veranderingen beter besproken en gedragen worden.

Dat vergt inzet, veel inzet. Inzet zonder onmiddellijk, concreet resultaat. Doorzetten is daarbij de boodschap. Want een maatschappij waar de meerderheid zich passief laat meevoeren, is een maatschappij die zich van crisis naar crisis sleept.

Zoals Adil El Arbi weet: “Je moet fucking hard volhouden” (zie pagina 20). Gelijk heeft hij.