De verborgen voorwaarden van de kritiek op het Statement for Palestine

Zaterdag verscheen er in Veto een lezersbrief naar aanleiding van het Statement For Palestine, een oproep van studenten en professoren aan de KU Leuven om de bezetting door Israël te veroordelen.

Het is een klassieke strategie om je tegenstander eenzijdigheid te verwijten en jezelf als neutraal voor te stellen. In de lezersbrief maakte de anonieme auteur gebruik van juist die strategie om het Statement for Palestine in diskrediet te brengen. De auteur maakt duidelijk geen zijde te willen kiezen in het conflict, maar het Statement zou volgens de schrijver wel eenzijdig zijn.

Een simpele beoordeling van de bronnen en argumenten achterhaalt de schijn van neutraliteit.

Gebruikte bronnen

Laten we de drie bronnen die de auteur vermeldt onder de loep nemen. Ten eerste is er het Yahoo-artikel dat een claim van het Statement for Palestine over de willekeurige Israëlische bombardementen moet ontkrachten. Volgens de lezersbrief waren de bombardementen door Israël niet arbitrair. In het Yahoo-artikel staat inderdaad dat de bombardementen zouden bedoeld geweest zijn voor militaire doelwitten, maar uit hetzelfde artikel blijkt dat hier nooit bewijs voor werd geleverd.

In het Yahoo-artikel staat ook dat Israël het gebouw van mediaorganisaties Al Jazeera en AP bombardeerde. De bron is dus geen weerlegging en is zelfs eerder een bevestiging van de claim van het Statement for Palestine.

Sterker nog, verschillende burgerdoelwitten zijn geraakt tijdens de bombardementen. Zo meldt Artsen Zonder Grenzen dat de wegen naar hospitalen, scholen en andere basisinfrastructuur vernietigd werden. De anonieme auteur verdraait bovendien de woorden van het Statement for Palestine door te schrijven dat het statement stelt dat Israël zonder onderscheid alles platbombardeert. Is dat ook geen eenzijdige overdrijving van het origineel, dat schrijft dat 'reeds 230 aantal mensen gedood zijn door willekeurige Israëlische bombardementen'?

De tweede bron is wel correct weergegeven, maar de auteur, die overigens zelf lid was van het Israëlische leger, lijkt het Palestijnse verzet vooral te reduceren tot Hamas. Er moet duidelijk gesteld worden dat het Statement for Palestine Hamas niet vermeldt. Het verzet tegen Israël is namelijk niet te vereenzelvigen met Hamas. Kijk bijvoorbeeld naar hoe er in heel Palestina en Israël er een algemene staking was tegen het Israëlische beleid tegenover de Palestijnen. Wereldwijd kwamen betogers op straat – in Londen zou het zelfs gaan over meer dan 100.000 demonstranten. In de Toscaanse stad Livorno weigerden havenarbeiders wapens op een schip te laden wat bestemd was voor Israël.

Ten derde verwijst de auteur naar een filmpje van een vermeende lynchpartij door Palestijnse burgers. Uit het filmpje blijkt vooral dat de situatie chaotisch en onduidelijk was. Een Israëlische bestuurder rijdt al dan niet bewust in op een groep Palestijnen, vervolgens vallen omstanders de bestuurder en zijn auto aan.

De beelden daarna tonen hoe een politieagent de bestuurder beschermt, maar hem ook in bedwang moet houden. Dat de journalist in het filmpje hier niets over zegt wekt weinig verbazing, aangezien i24news een internationaal-Israëlisch nieuwskanaal is. Zo tweet de CEO van het bedrijf, Frank Melloul, steeds in het voordeel van de Israëlische staat.

Er is geen conflict of dialoog

Het is belangrijk om te benadrukken dat er geen sprake is van een dialoog tussen Palestina en Israël. Omar Barghoutti, een van de oprichters van de BDS-beweging (Boycot, Desinvesteren en Sancties) stelde dit drie jaar geleden al duidelijk in een Veto-interview: 'Elke zogenaamde dialoog tussen een meester en een slaaf is niet echt een dialoog.' Wanneer een dergelijke onderdrukking niet veroordeeld en geboycot wordt, is dit een miskenning van de ongelijke machtsrelatie of passieve steun aan Israël.

Over de steun van het Statement for Palestine aan de BDS-beweging zegt de auteur het volgende: 'Ze willen de volgende generatie van een hele natie uitsluiten, omdat het schijnbaar wegduwen van mensen zal leiden tot beter begrip en dialoog.' De auteur noemt de oproep tot sancties zelfs 'olie op het vuur.'

De BDS-beweging richt zich echter niet naar een 'natie', wel tot een apartheidsregime dat A- en B-burgers creëert. Wereldwijd noemen verschillende organisaties, waaronder ook Human Rights Watch, dit beleid zonder schroom apartheid. We gaan toch ook niet zeggen dat de boycot van de vroegere apartheidsstaat Zuid-Afrika een uitsluiting was van een hele 'natie'?

De manier waarop de auteur bronnen selecteert en voorstelt is dus niet 'neutraal' of onzijdig, maar een bewuste keuze om het Statement for Palestine in diskrediet te brengen. De schrijver stelt dat universiteiten objectief moeten zijn, maar ook de KU Leuven werkte tot vier jaar geleden nog samen met de Israëlische politie rond ondervragingstechnieken.

De universiteit heeft, onder druk weliswaar, de juiste keuze gemaakt om deze samenwerking stop te zetten. Nu kan de KU Leuven een voortrekkersrol opnemen door het Statement for Palestine en de oproep tot sancties en boycot te ondersteunen. Daarom verdient het Statement for Palestine alle steun en zou het goed zijn dat de KU Leuven en andere instellingen kant kiezen.

Sarah Maesen is student Geneeskunde, Gil Vanbergen is student Geschiedenis. Beiden zijn lid van Comac Leuven.