De lamme tong

De Nederlandse taal is sinds deze week met Stexit weer een woord rijker. Het slaat op de beslissing van de Studentenraad KU Leuven (Stura) om de Vlaamse Vereniging voor Studenten (VVS) te verlaten. Enkele dagen later volgde de studentenraad van de UAntwerpen. “In de huidige structuur wordt echter te vaak op tegenstrijdige belangen gestoten,” klinkt het in het persbericht van Stura. Een hervormingspoging leverde niets op.

Komt deze demarche de, al dan niet Leuvense, student nu echt ten goede? Stura zal nu zelf op tafel moeten kloppen bij minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V). "Er is nood aan een legitieme vertegenwoordiging op Vlaams niveau. Het is aan de studenten om dat goed te organiseren,” benadrukt zij op onze website.

Sterke vertegenwoordigers op Vlaams niveau zijn niet alleen legitiem, ze zijn ook essentieel wanneer het om de knikkers gaat. Die knikkers zijn namelijk steeds met minder en moeten onder steeds meer belangengroepen worden verdeeld. Met hoeveel verschillende organisaties willen de studenten straks op de koffie bij Crevits als er nog eens bespaard wordt op het onderwijs? Het zal druk worden op haar kabinet.

In de huidige, complexe maatschappij moeten studenten uit één mond kunnen spreken. Wanneer de tong lam blijft liggen of de lippen dienst weigeren, komt dat de hele mond niet ten goede. De exit van verschillende studentenraden heeft de volledige studentenpopulatie minder mondig gemaakt op het hoogste niveau. De politieke beslissing heeft tot nu toe de meest cruciale vraag niet beantwoord: wordt de modale student hier beter van?

Het roept ook de vraag op wat de verschillende studentenraden hebben gedaan om te voorkomen dat VVS mank loopt. Dat ze mank loopt, staat vast. De organisatie neemt al langer standpunten in die eigen leden tegen de borst stoten. Haar steun voor de ‘Wij zijn het waard’-campagne van hogescholen is het meest recente exploot.

Die steun werd goedgekeurd terwijl er maar één universitaire studentenraad aanwezig was. Daarmee heb je meteen een heldere illustratie van de keerzijde van het probleem. Wie ooit een algemene vergadering van VVS bezocht, zal kunnen beamen dat studenten nauwelijks animo tonen voor VVS-dossiers. Hun negatieve, zelfs lakse houding heeft ervoor gezorgd dat de laatste jaren geen competente mandatarissen van de raden naar VVS vloeiden. Die vicieuze cirkel tussen het gebrek aan belangstelling en het malfunctioneren van de organisatie heeft ertoe geleid dat de top van de studentenvertegenwoordiging zoals de top van de voedingsdriehoek is: zwevend boven de rest en van bedroevende kwaliteit.

Met andere woorden, VVS hervormen is niet zomaar de gemakkelijke tweede optie die voor het grijpen lig. Wat in eerste instantie hervormd moet worden, zijn de geesten. In de ideale wereld weet om te beginnen elke student wat VVS is. Een organisatie die enkel bekend is bij haar eigen leden en journalisten van studentenbladen heeft nu eenmaal een bedroevend klein draagvlak.

Om VVS een doorstart te laten maken, moet elke studentenvertegenwoordiger het nut van de organisatie terug inzien, alle instellingseigen besognes opzij schuiven en voluit voor de inhoud kiezen. Enkel zo kan de schreeuw uit de gezamenlijke mond van de studenten zo luid klinken dat de ramen van Crevits’ kabinet beginnen te trillen.