De banaliteit van de liefde

De beste liefde is wellicht de liefde die van het pad afwijkt. Die Argentijnse surfer die in je bed in plaats van op je zetel blijft slapen, na een nacht weer verder reist en zich een jaar later afvraagt hoe het met je gaat.

Het is een voorbeeld van goede liefde, die niet als zodanig erkend wordt. Vaak is het exact wat je nodig had in die korte of lange tijd dat het mocht duren. Het is niet meer noch minder dan dat wat het is, dus echter kan niet. En intiem is het zeker ook. Waarom beschouwen we dat niet als liefde?

We komen nu eenmaal samen en gaan dan weer alleen of met iemand anders verder, om heel wat redenen. En ze zijn altijd legitiem. Alleen zijn we soms wat stuntelig tot rampzalig in afscheid nemen van elkaar of in elkaar op een andere manier te verwelkomen. Onze handleiding vertelt dat echte liefde voor altijd (of toch heel lang) en exclusief hoort te zijn.

Ik keur dat niet af. Ga vooral voor wat jou gelukkig maakt. Alleen wordt er nog iets te weinig ingezien dat er een heel spectrum aan mogelijkheden bestaat wanneer het om liefde gaat. De lijst van alternatieve liefdes is lang. Gelukkig, want niet iedereen functioneert goed in een “tot de dood ons scheidt”.

Het gevolg is voor velen moeilijk te plaatsen. Zijn seks en liefde wel van elkaar te scheiden? En is liefde geen liefde als je wel zonder elkaar verder kunt? Of van meerderen tegelijk houdt? En vooral: wat wil ik nu? Het probleem is dat we geen duidelijk kader hebben zoals voor hoe we met die realiteit kunnen omgaan. Het is verwarrend om verliefd te worden zonder te weten hoe ver je daarin kan gaan zonder de ander te kwetsen. De ene is dat al wat sneller dan de ander. Het is zoeken, niet weten, met uw hoofd eerst in ongekende wateren duiken.

Wanneer je geliefde een ander verlangen heeft dan jijzelf, kwetst dat. Niet omdat die persoon jou kwaad doet, maar omdat het botst met je eigen verlangens. Het is een kwestie van ego’s opzij zetten en kijken naar, misschien experimenteren met, waar je beiden gelukkig mee kan zijn. We zitten vast in een dichotoom denken: we willen alles of niets.

Daarbij ontkennen we onszelf alles wat daartussen zit. Zo missen we misschien wat we echt nodig hebben in de liefde. We kunnen daar eerlijk over praten en naar luisteren, zonder te wensen dat onze geliefde(n) ons altijd perfectie leveren. Dat hoort erbij. Als de essentie aanwezig is, elkaar graag zien om wie we zijn, waarom hebben we dan al die irrationele bewijzen nodig om bij elkaar te blijven?

Laten we stoppen met Hollywoodliefde na te jagen en echt wezen. Zo kunnen we elkaar beginnen appreciëren voor wie we zijn. Liefhebben in de realiteit. Zo moeten we ons niet meer schuldig voelen over onze tekorten, we omarmen ze. Alleen zo kunnen we Massive Attack's ongelijk bewijzen.