Brieven in tijden van corona, deel 3

Dag Benno, ouwe gabber
Ik moet het je nageven: ondanks de isolerende kracht van deze pandemie voel ook ik de banden met familieleden en vrienden aangesterkt. Covid-19 zet ons met beide voeten op de grond; schenkt ons op haast dictatoriale wijze het inzicht dat we het bij leven en welzijn zo slecht nog niet hebben. De warmte is voelbaar, en daar hebben koortsbuien (voorlopig) niets mee te maken.

Naar ik vermoed word ik eerdaags technisch werkloos gesteld door Luc Sels, mijn werkgever en ons aller oppermeester. Reden: er is simpelweg geen werk voorhanden. Geen werk, minder loon; het kan me eerlijk gezegd aan m'n reet roesten. Ik slijt probleemloos mijn dagen van werkloosheid en isolement met het oplossen van kruiswoordraadsels, het lezen van vijf jaar geleden aangekochte boeken, of de oeverloze queeste doorheen mijn waslijst aan nog-te-bekijken films en series. Gister heb ik ons terras zelfs getrakteerd op een beurt met de hogedrukreiniger, geloof het of niet.

De kunst van het vervelen is voor weinig mensen weggelegd Benno, maar jij en ik behoren tot die beperkte schare mensen die goed is in en, sterker nog, genot schept uit het 'niets' doen. Ik kan me alleen maar het onbehagen voorstellen van de werkloze mensen die niets om handen hebben en thuis hun kas op zitten te vreten. Moge deze crisis godbetert tot het verleden behoren voor de wanhoop sommigen tot aan de lippen staat.

Mijn glas begint mettertijd en mede dankzij deze brieven spreekwoordelijk aan volume te winnen. Alleen zal het pas tot de nok gevuld zijn op het moment dat jouw Rodenbach en mijn Duvel elkaar klinkend mogen strelen. En met ons hopelijk dat van ieder ander.

En toch, toch zijn in de tussentijd de weergoden ons dit weekend gunstig gezind. Op ons nu kraaknette terras (je dacht toch niet dat het zonder nut was) zal ik mijn klapstoel ontvouwen, een alcoholrijk drankje inschenken en ter huldiging van onze deugddoende briefwisseling de hemelse William Onyeabor opleggen.

Alvast santé.
Beste groeten,

Arne