Bosman

'Moeke, vake, waar zijn jullie? Help! Iemand help me!'

De schreeuwen van het meisje echoden in het merkwaardig lege Arenberg. Ze was er alleen, of toch niet, maar naast de verlaten paden en het eenzame geruis van de takken bleek de mensenwereld haar plots verlaten te hebben.

Haar moeder en haar vader waren haar kwijt en wisten niet wat hun dochter opjoeg. Ze moesten haar snel vinden, voordat ze voor eeuwig verdween. De klok tikt terwijl haar naam weerklinkt door de nacht:

'Emma? Emma, waar ben je?'

Oh, en het was zo'n goede donderdag geweest, een vrije dag voor de kleine.

Oma gaan bezoeken, ijsjes eten, een film in de Kinepolis. En dan nog een korte wandeling door het park. Ze liep een beetje voor, en zo waren ze haar kwijt. Het was al oktober en het werd snel donker.

***

'Hey man, kijk wat ik daarnet in de afdeling Slavistiek gevonden heb.' Jan smeet het boek open op tafel. 'Over oude legendes van Siberische volkeren. Spooky, toch?' Ik schuif het naar mijn zijde van de tafel en blader wat. Het stond vol met folklore, prachtig geïllustreerd, hier een dorp en daar een gedrocht, het volgende steeds een stap vulgairder dan het ondier dat hem voorging.

'Kom, ik zal er eens iets uit het voorlezen' zeg ik, en neem het ter hande.

'L-E-S-H-I-J.

Шестой лесничий мёртвого леса. О, небеса! Здесь не до сна, тень под глаза,и завопили источно глотки.'

Jan begon schaapachtig te lachen en griste het boek uit de palmen van zijn vriend. 'Stop ermee, straks roep je nog iets op!'

***

Het monster dat haar opjoeg was eeuwenoud, ooit een god en nu een vervloekte ziel. Geboren uit vergeten legendes der Siberische volkeren, de geest van het woud die mensen moest beschermen in de bossen en een voorspoedige jacht toewenste aan jagers die hem offers brachten.

Maar de Kerk kwam en het beest moest wijken, verborgen en vergeten.

De pers beweerde natuurlijk dat het gewoon een seriemoordenaar was die in het park opereerde, misschien een nieuwe Dutroux?

En misschien konden de ouders toch op het juiste moment de knop indrukken op de blauwe paal, op het juiste moment de politie oproepen. Maar het was al te laat, terwijl Emma dieper en dieper af- en verdwaalde in de taiga.