Anuna, u marginaliseert uw eigen doelen

Er bestond een tijd waarin Anuna De Wever mensenmassa's bijeen kon brengen. Tien­duizen­den scholieren spijbelden vijf jaar geleden om in Brussel de leuzen 'Eat pussy, not cow' of - naar The Lion King - 'the recycle of life' te kunnen scanderen. 

Ikzelf bleef op school. Niet omdat ik de klimaatzaak niet ondersteunde, maar omdat ik een doorwinterde strever was. Ik durfde niet, en betreur dat nu. Ik betreur dat omdat die protesten vreedzaam waren. Ze waren misschien wat naïef, maar de deelnemers bruisten van goesting om gehoord te worden door de politiek, om voor veran­dering te zorgen in de Wetstraat.

Revolutie

Het gezicht van die betogingen was Anuna De Wever en of die dat nu wil of niet - voor de gewone mens blijft Anuna het gezicht van die protesten. Als dé klimaatspijbelaar van weleer vandaag oproept tot revolutie, heerst in Vlaanderen de onterechte perceptie dat wie geeft om het klimaat, die radicale opvatting ook accepteert. 

In het boek Laten we eerlijk zijn en een interview in Gazet van Antwerpen waar die zich wel heel gemakkelijk op X van distan­tieerde, geeft Anuna aan dat die zich niet meer kan vinden in het bereiken van doelen via het democratische proces. Er is naar eigen zeggen een revolutie tegen het kapitalisme nodig om de dominante ongelijkheid in de wereld, die de klimaat­crisis zou overstijgen, te bestrijden. Anuna wil die strijd aangaan buiten het democratische kader. 

Ecologie deert de mensen niet

Die ideeën stralen uiteraard een grote naïviteit uit. Of een revolutie nu legitiem is of niet, om ze te doen slagen, heb je ondersteuning van een brede bevolkingsgroep nodig. Als dat niet zo is, en je de revolutie oplegt, verwaarloos je alle gelijkheidsidealen in een strijd tegen ongelijkheid.

Wie voor verandering wil zorgen, moet de perceptie creëren dat een probleem belangrijk is om zo culturele hegemonie af te dwingen. Dat geldt voor iedereen met politieke ambities: van uiterst links tot uiterst rechts. 

Anuna keert het democratische model voor verandering de rug toe omdat politici niets zouden willen veranderen, maar is er zelf niet in geslaagd om die politici tot actie te dwingen. Vijf jaar na de klimaatprotesten zijn ecologie en wereldwijde ongelijkheid geen dominant thema. De federale verkie­zingen gingen over gender en de begroting, niet over zonnepanelen. 

Buitenspel 

Ondertussen schreewt Anuna om verandering buiten het democratische kader, nog voor het thema de modale burger interesseert. Zo plaatst die zich definitief buitenspel. En belangrijker: het lijkt voor de klimaat­beweging nog moeilijker om zich op te waarderen. 'Jullie willen een revolutie, jullie willen alles kapot', zal de kritiek luiden, want Anuna blijft nu eenmaal geassocieerd met de klimaatbeweging.

Dat brengt mij tot mijn conclusie. Anuna, u marginaliseert uw eigen doelen. U zet een stap naar eenzaam, naïef activisme, en trekt de klimaatbeweging mee in uw val, ook al heeft u die de rug toegekeerd. Alle geloof­waardigheid is verdwenen. 

 Pieterjan Douchy is Redacteur Opinie en student Geschiedenis.