Huisdieren op kot, of hoe je Benny Bax een infarct bezorgt

Onze zoektocht begint bij Louise, een tweedejaarsstudente psychologie. ‘Ik was best eenzaam vorig jaar, dus een huisdier leek me wel wat. In de dierenwinkel werd ik op slag verliefd op een wit-bruin hamstertje!’ De hamster die Louise tevoorschijn haalt is evenwel een grijs exemplaar (zucht). 'Tja, de verkoper adviseerde me destijds een nest te bouwen in een schoendoos. Wat hij er niet bij vertelde, was dat je die doos van gaatjes moet voorzien. Ach, error-and-trial, zou mijn prof zeggen.’

Om 12 uur hebben we een afspraak met Thomas. Na enige tijd aanbellen opent een versuft ogende jongeman de deur. ‘Cantus gisteravond, sorry.’ Een scherpe lucht dringt vrijwel meteen onze neus binnen. ‘Dit is Sylvester, mijn kater. Een plagerig cadeau van vrienden.’ Op de vraag of zijn bedpartners geen aanstoot nemen aan de naar fecaliën geurende kattenbak haalt Thomas de schouders op: ‘Je zou versteld staan van de verdoezelingskracht van mijn deodorant. Wel één tip aan de Veto-lezer: een curryworst die in de kattenbak valt, afblijven!’

Tot slot ontmoeten we een biologiestudent die anoniem wenst te blijven. Gehuld in een witte schort leidt hij ons naar binnen, waar onze aandacht wordt getrokken door een kooi muizen en een met bloed besmeurde tafel. ‘Ik hou er ook een aantal ‘kotgenoten’ op na, zij het dan om didactische redenen. Hoe ik die muizen bemachtig? Simpel: gewoon wat geld onder tafel schuiven bij een van mijn proffen.’

Wij keerden huiswaarts, met een berg die een muis heeft gebaard.