Aan rector Luc Sels, die aan het lesgeven niet zal ontsnappen

Geachte rector Sels,

Ik moet u feliciteren met uw ongezien scherp inzicht. Het kan immers niet anders dan dat u acht jaar geleden zeer juist aanvoelde dat lesgeven voor een grote aula een beproeving zou worden. U stelde zich dus alras kandidaat voor de functie van rector. Geniaal!

Na twee termijnen als rector is de pijnlijke realiteit dat u weer meer voor de aula zal moeten staan. Met dit schrijven hoop ik de geïdealiseerde denkbeelden over universitair onderwijs die u eventueel heeft ontwikkeld, te doorprikken. Laat me het verhaal vertellen van mijn college van afgelopen dinsdag. 

Zoals steeds begin ik de les een klein beetje te laat, terwijl er onophoudelijk laatkomers binnensijpelen. Gezien het overmatige rumoer heb ik de grootste moeite me te concentreren tijdens de eerste leshelft. Ik vraag me af of de studenten die wel willen opletten (je zou bijna vergeten dat ze bestaan) iets aan de les hebben. 

Na een pauze van tien minuten (wat is er mis te verstaan aan: 'vijf minuten pauze'), hervat ik mijn les op een ietwat ongewone manier. Het is tijd om mijn jeugdige vrienden eens te zeggen waar het op staat (vrij naar Guido Gezelle);

gij, die wispelt en die fluit,
gij, die tjiept en tiereluit,
gij, die tatert en die kwettert,
gij, die klapt en lacht en schettert;

houd uw mond.

Terwijl de laatste seconden van de les onverbiddelijk wegtikken, staat het studentikoze gepeupel al luidruchtig op, de aula verlatend. Ik onderneem een wanhoopspoging om het slot van de les desondanks ten gehore te brengen – dit is leerstof! Jammer genoeg bevochtigt mijn geschreeuw tijdens die noodlottige momenten de micro in die mate dat het toestel het begeeft.

Gastlessen zijn nog veel erger. Enkel mijn naïef altruïsme brengt me ertoe nog zulke colleges te geven. Heeft u ooit al eens een lezing gegeven waarbij de studenten een kwartier voor het afgesproken einduur zonder aanleiding in daverend applaus uitbarsten, zodat ze wat vroeger kunnen gaan lunchen? 

Wat ik eigenlijk wilde zeggen, mijnheer de rector, is dat ik ermee stop. Het voorgaande drijft mij tot lichte wanhoop en ik ben toe aan een periode van stille retraite. Dat zal iedereen begrijpen.

Voor ik opstap, zou ik u nog een laatste gunst willen vragen: verwijder alstublieft de versregel die ik in mijn aula eigenhandig op de muur heb geschilderd, niet: Seul le silence est grand. Tout le reste est faiblesse. (Alfred de Vigny)

Ik wens u al het beste,

Prof. dr. R. Adeloos