Wanneer haat en liefde samenvallen

'De wereld in Leuven is helemaal anders', merkte Armin op toen hij op zijn veertiende de stille Kempen achter zich liet en naar het bruisende Leuven verhuisde. 'Mijn Kempische accent laat ik graag horen in mijn voorstellingen, ik kan nog steeds heel plat klappen.'

I love you, Iran

In Leuven werd Armin opgepikt door fABULEUS, het Leuvense productiehuis dat voornamelijk met jongeren werkt. In minder dan een jaar tijd evolueerde zijn eindwerk aan de kunsthumaniora van het Lemmensinstituut tot een heuse theatertour. 

Een leerkracht had hem immers aangemoedigd om iets te doen met zijn Iraanse roots: 'Ik wil niet dat je Shakespeare brengt, maar een verhaal vertelt waarvan je warm wordt. Als je over Iran praat, zie ik vuur in je ogen.'

Zijn voorstelling is een avondvullende monoloog die meerdere kunstvormen omvat. Die zijn deels gebaseerd op zijn eigen verhaal, en deels op verhalen die hij hoorde uit zijn directe omgeving. 'Ik vind niet dat alles autobiografisch moet zijn. Ik zou niet als mijzelf op het podium willen staan', vertelt Armin. 'Ik hou wel van het mysterie en laat daarom veel ruimte voor interpretatie bij het publiek. Jullie mogen zelf bepalen wat wel en niet echt is gebeurd.'

Voor verhalen uit zijn jeugd is hij te rade gegaan bij zijn familie en omgeving. 'Dan besef je pas hoe groot het cultuurverschil is tussen België en Iran', deelt Armin. 'Wat ik daarnaast besefte, is dat Iran altijd al grote problemen had en dat breekt mijn hart.' 

Dat gevoel vertolkt hij in zijn voorstelling in de vorm van verborgen kritiek op de regering. Gedurfd? 'Ik heb niets te vrezen, want ik mag het land toch niet meer binnen door mijn werk in België', vertelt Armin.

And I hate you, Iran

Armin speelt de voorstelling met veel energie en raakt daar een gevoelige snaar mee. 'Ik vind het verschrikkelijk zielig en treurig wat er in Iran gebeurt. Mensen leven in zeer slechte omstandigheden. Mijn familie heeft, naar eigen zeggen, bijna geen tijd meer om elkaar te zien, omdat ze heel veel moeten werken om een voldoende inkomen te hebben. De economie is daar zo hard naar de klote.'

Bert Cornillie (Vooruit) is hoogleraar Spaanse taalkunde aan de KU Leuven en Leuvense schepen van onder meer cultuur. Hij zag het land de afgelopen 20 jaar veranderen. Hij volgt de situatie vandaag niet meer op de voet, maar reisde al verschillende keren naar het Midden-Oosten. 'Hate and love zijn niet veraf: de sancties tegen het land zorgen voor een aanhoudende economische crisis, maar toch zijn veel Iraniërs erg aan hun land gehecht. Ze behouden een waarde en blijven bijvoorbeeld poëzie lezen.' 

Dat optimistische gevoel herkent Armin: 'Mijn familie is heel muzikaal, wij zijn zangers en dansers. Er is steeds veel sfeer in de interactie tussen Iraniërs, zij zingen een beetje. Ik heb dat ook in de voorstelling proberen te steken: ik wil dat het publiek zich hard amuseert.'

Hoop, te midden van liefde en haat

Een tweedeling lijkt een constante in het land, legt professor Cornillie uit: 'Ik wil Iran niet idealiseren, maar het is volgens mij het enige land in de regio dat het potentieel heeft om te groeien tot een parlementaire democratie met wisselende meerderheid en oppositie.' Hij vertelt dat dit komt door de vele checks en balances die er nu al spelen. 

'Op hetzelfde moment zijn de politieke rechten van elke burger niet gegarandeerd en heerst er een constante dreiging van zware straffen. De bevolking uit dan ook haar ongenoegen door massaprotesten', zegt hij verder.

Het potentieel dat professor Cornillie vooropstelt, ziet Armin niet onmiddellijk. Hij is niet optimistisch, maar meent dat hij dat ergens wel moet zijn. 'Om eerlijk te zijn denk ik niet dat er veel gaat veranderen. Het kleinste sprankeltje hoop wordt steevast neergeslagen. Dat laatste wordt maar al te vaak letterlijk genomen.'

'Toch moeten we allemaal hoopvol blijven en de Woman, Life, Freedom (de slogan wordt in protesten voor vrouwenrechten gebruikt, red.) steunen', sluit Armin hoopvol af.