'Het voelde aan als een tweede leven'

Staf Bosmans (19) is een jaar op uitwisseling geweest naar Canada. 

'Ik wilde graag van het leven genieten voor ik begon aan het "echte" leven', vertelde Staf. Hij zocht ook nieuwe motivatie en die vond hij uiteindelijk tijdens zijn sabbatjaar. Daarnaast wilde hij vooral niet te snel opgroeien. 'Al heb ik wel geleerd om mezelf te vertrouwen en volwassen te worden. Ik weet nu dat als ik tien maanden op mijn eigen benen kon staan, ik veel meer kan. De uitwisseling naar Canada was goed voor mijn zelfvertrouwen.'

Een paar dagen voor Staf naar Canada vertrok, wist hij niet waar hij ging verblijven. 'Ik heb mijn gastgezin op voorhand even op Zoom gezien.' Twee dagen later stapte hij op het vliegtuig.

Contact houden met vrienden en familie ging makkelijk. 'Maar ik vermeed dat wel een beetje', geeft Staf eerlijk toe. 'Als ik elke week gebeld zou hebben, had ik heimwee gekregen.' Met zijn ouders belde hij om de twee of drie weken.

Ondertussen heeft Staf het gevoel dat Canada zijn tweede thuis is geworden. 'Op het einde van mijn tussenjaar wilde ik terug naar België, maar ik wilde eigenlijk ook niet vertrekken. Het voelt daar nu als een tweede thuis en een tweede leven. Ik ben nu terug thuis, maar ik mis Canada.'

'Voor ik vertrok had ik het advies gekregen om lokale mensen te leren kennen.' Daar had Staf geen probleem mee. Hij was de eerste uitwisselingsstudent in het dorp en werd met liefde ontvangen. 'Ik heb ook wel het gevoel dat ze in Canada over het algemeen veel gastvrijer zijn.' 

Hij legt uit: 'Mensen wonen in Canada minder dicht op elkaar en vinden het daardoor fijner om elkaar tegen te komen. Als je gaat wandelen in het bos of zelfs met de auto rijdt, ben je helemaal alleen.'

Ook sloot Staf zich aan bij het lokale ijshockeyteam. 'Na de eerste training wilde ik eigenlijk stoppen. Ik had nog nooit geschaatst en moest mij nog aan de kant vasthouden om niet te vallen. De spelers, die al schaatsen vanaf hun drie jaar, zoefden mij voorbij.' Hij vertelde ook dat ieder dorp een schaatsring heeft. 'Voetbal is echt niks vergeleken met hockey. (Lacht)'

Staf is blij dat hij zichzelf een duwtje in de rug gaf. 'Ik vind het belangrijk dat mensen niet gepamperd blijven, dat je het avontuur durft aan te gaan en uit je comfortzone stapt. Anders blijf je voor altijd kind.'

Medha Sankar (18) vulde haar sabbatjaar met een maandlang verblijf in een yogashala. Ze leerde nieuwe passies kennen zoals een koffiecursus volgen of werken in de AVA. Ze haalde haar rijbewijs en leerde te vertrouwen in zichzelf.

'Ik wist dat de stap van het middelbaar naar de universiteit groot ging zijn. Daarom had ik besloten een sabbatjaar te nemen. Zo kon ik mentale rust vinden.' Naast die rust vinden stelde Medha zo ook de grote vraag uit: 'Wat ga ik doen na het middelbaar?' Zelf kon ze de knoop nog niet doorhakken tussen psychologie en geneeskunde. 'Die extra tijd had ik nodig om te kunnen beslissen.'

Haar papa kwam met het idee om naar een yogashala – dat is een verblijf waar je yoga kan leren in India – te gaan. 'Naast flexibiliteit en de yoga-beweging, leerde ik er discipline kennen.' Medha legt uit dat de yoga die ze daar aanleren heel intensief is. 'Als je alle bewegingen juist uitvoert, ben je er ongeveer een uur en een half mee bezig. Ondertussen doe ik het niet meer elke dag, maar daar heb ik vrede mee.'

Medha vertelt dat ze altijd al geïntrigeerd was door barista's, 'maar hoe ik eigenlijk op de koffiecursus ben gekomen, weet ik niet meer precies.' Ze leerde daar over 'slow brew', hoe ze echte cappuccino's moet zetten en hoe ze vormpjes met melk kon maken. 'In het begin is zelfs een hartje maken moeilijk.'

'Ik heb uiteindelijk niet zo heel veel aan die cursus gehad, maar ik vond het fijn om te doen en iets bij te leren.' Nu vraagt Medha af en toe aan de barista's van waar de koffiebonen komen. 'Daar heb ik niet veel aan, maar dan weet ik het toch.'

De rust die Medha zocht in haar sabbatjaar heeft ze gevonden. 'De reden voor mijn tussenjaar was om rust te vinden en het is me gelukt om die missie te doen slagen.' Volgend jaar gaat ze verder studeren: 'Dat vind ik wel spannend, maar ik heb er ook veel zin in!' 

Jolijn Mampaey (19) werkte om daarna zes maanden te kunnen rondreizen in Nieuw-Zeeland.

Jolijn heeft haar avontuurlijke kant van geen vreemde: ook haar ouders maakten al een heuse wereldreis. En zelfs zij waren niet de eerste familieleden die zich comfortabel voelden ver weg van huis. Van die verhalen, die verteld werden op familiefeesten, kon Jolijn eerst alleen maar dromen, tot ze plots eind augustus besliste dat ze naar Nieuw-Zeeland zou gaan. Begin september kocht ze een vliegtuigticket. 'En plots ging het heel snel.'

De eerste twee weken waren voor Jolijn overleven. De vliegtuigmaatschappij was haar bagage kwijtgeraakt, dus moest Jolijn van alles regelen. 'Dat was frustrerend.' Na die ruwe start begon ze aan haar droomreis. 'De eerste twee maanden trok ik naar de bergen.'

Daar deed ze wandelingen, en genoot ze van het uitzicht en de rust die erbij kwam kijken. 'Ik moest niets. Er waren geen verwachtingen. Het was goed om even tot mezelf te komen. Het was alsof ik moest afkicken van de drukte uit België.' Na die twee maanden begon ze echter te merken dat ze toch iets meer sociaal contact nodig had.

Dat merkt ze nu nog steeds: 'Ik heb leren sociaal zijn.' Jolijn vertelt dat ze het daar voor haar reis naar Nieuw-Zeeland soms wel moeilijk mee had. 'Ik had daar geen probleem mee bij mijn vrienden, maar ik vond het lastiger om met anderen te praten. Nu lukt me dat wel allemaal.'

'Ik heb zelfs leren liften!' Ze zou het hier in België niet direct proberen, 'maar daar waren de mensen heel vriendelijk.' Op voorhand had ze met zichzelf een paar voorwaardes gemaakt. Ze wilde bijvoorbeeld niet instappen bij een persoon die rookte in de auto. 'Uiteindelijk heb ik dat ook maar één keer meegemaakt. Roken is daar minder aanvaard.'

Naast socialer zijn, leerde Jolijn ook hoe ze zelfstandig moest zijn. 'Daar ga ik veel aan hebben als student.' Ze leerde omgaan met een budget, waar ze op voorhand voor gewerkt had, en hoe ze het beste inkopen kon doen om op zichzelf te leven.

Thuis is nu de dynamiek wel een beetje veranderd. 'Niet op een negatieve manier,' zegt Jolijn, 'maar we gaan nu op een andere manier met elkaar om.' Dat vindt ze dan ook niet meer dan logisch. 'Nu ga ik ook op kot, dus dan ben ik opnieuw niet meer elke dag thuis.'

Jolijns eerste week terug in België was zwaar. 'Ik had een super hevige jetlag.' Pas de tweede week deed ze iets anders dan slapen en eten. 'De jetlag duurde langer dan een week, maar vanaf dag zeven begon ik toch al mijn foto's te sorteren. Dat was toch wel een emotioneel moment. Pas na een paar weken kreeg ik geen tranen meer in mijn ogen als ik naar de foto's van mijn avontuur in Nieuw-Zeeland keek.'