'Zonder Girl in Red waren we nooit een band geweest'

We ontmoeten Amber en Marie op het hoofdkwartier van hun platenlabel in hartje Brussel. Wat volgt is een gesprek over tienerpijn, bordjes op Pukkelpop en een teddybeer, gevonden op Facebook Marketplace. Hun nieuwe album werd een indiepopplaat waarbij ze persoonlijke lyrics en melodieën rechtstreeks vanuit hun slaapkamer naar die van jou brengen. 

In twaalf meeslepende en opmerkelijk herkenbare nummers formuleren ze de boodschap ‘dat het echt oké is om niet oké te zijn’. Ook al formuleert het album out of place misschien een pleidooi voor meer kwetsbaarheid, het is toch vooral een collectie van melancholische bangers om uitgestrekt op de kille tegels van je badkamervloer mee te huilen. 

Het album opent met de lyrics 'It's been a hell of a year', en dat is het ook daadwerkelijk voor hen geweest. 'Het is een hele wild ride geweest', lacht Amber, de ene helft van het jonge bedroompopduo. 'We zijn meer obstakels tegengekomen dan verwacht.' 

Marie, de frontzangeres van het tweetal, studeerde 3 jaar geleden af. Maar toch ging die mijlpaal niet per se gepaard met een euforisch gevoel. 'Het gaat vooral over de vraag of ik wel gelukkig ben geweest tijdens het behalen van dat diploma. En niet alleen dat, het geldt ook als metafoor voor alle verwachtingen die mensen je soms opleggen.' 

Dat is ook waarom jullie zo populair zijn bij jongeren. Jullie muziek is enorm herkenbaar. Zien jullie jezelf als een rolmodel?

Marie: 'In sommige aspecten misschien wel, zoals het queer zijn. We hebben er bewust voor gekozen om open over onze struggles te spreken. Het zou ook een optie zijn om lyrics neer te pennen en er daarna niets meer over te zeggen. Wij willen ons echter dicht bij ons publiek zetten en daarom ook open antwoorden op vragen. Dat hebben we zelf toen we jonger waren een beetje gemist in de Belgische media.'

Amber: 'Deze zomer hebben we voor het eerst écht beseft hoe dankbaar we mogen zijn voor alle mensen die naar onze muziek luisteren. Onze luisteraars zorgen ervoor dat we dit album kunnen uitbrengen. Vertellen hoe we met de shit in ons leven omgaan is het minste dat we kunnen terugdoen.'

Marie: 'Daarmee bedoelen we niet dat wat wij doen daarom de juiste manier is. (lacht) We delen gewoon wat we doen en als dat sommige mensen helpt, is dat mooi. Maar het is niet per se ons hoofddoel.'

Amber: 'Ik denk dat we graag met dit album wilden meegeven dat het "echt oké is om niet oké te zijn". Soms valt het leven tegen, dat mag ook benoemd worden. Op de periode van het middelbaar kijkt iedereen bijvoorbeeld terug met de sussende woorden "dat we maar tieners waren". Maar op dat moment heb je geen referentiekader. De negatieve gevoelens die je op dat moment voelt zijn zo heftig.'

Marie: 'Tieners zijn echt gewetenloos tegen elkaar.'

Amber: 'Het hele idee dat jongens hun emoties niet zouden mogen tonen en meisjes als dramaqueens worden gezien is afgezaagd. Kunnen we stoppen met jongens geen ruimte te geven om over hun gevoelens te praten en meisjes hun gevoelens te reduceren tot hysterisch?'

Met jullie eerste nummer 1712 werden jullie het beeld van de campagne van 1712 en kaartten jullie seksuele intimidatie aan. In Numbers richten jullie je dan weer tot de dieetcultuur. Welke nummers in dit album hebben ook zo’n bedoeling? Marie: 'In Nothing new is de boodschap om de pijn van tieners niet te minimaliseren… Het nummer belichaamt dat we allebei tegen onze zin geout werden in het middelbaar en daardoor het gevoel hebben gekregen dat er iets mis was met ons.'

Amber: 'De zin 'you made me think I was sick' slaat daar ook op.'

Op welke manier helpt muziek dan om bepaalde zaken te verwerken en jullie gevoelens een plaats te geven?                                                                                                                        Marie: 'Het is nog niet echt gebeurd dat we een inhoudelijk vrolijk nummer schreven en dat komt omdat wij vooral…'

Amber: '...geen vrolijke mensen zijn.'

Marie: 'Nee, da's niet waar. (lacht) Maar onze muziek is wel echt een uitlaatklep. Je moeilijkheden in een tekst gieten is makkelijker dan ze gewoon uit te spreken. Muziek creëert een extra dimensie die je toelaat er meer gevoel in te leggen.'

Amber: 'Dat dingen waarmee ik moeilijk vrede kon nemen nu in nummer staan, geeft mij heel veel peace of mind.'

Marie: 'Soms zat ik echt met iets, en ging ik om twaalf uur 's nachts nog aan de slag met mijn gitaar. Alleen zo kon ik met rust in mijn hoofd gaan slapen. Plots ontstaat er dan een idee, voor je het weet heb je een halve tekst. Dat is momenteel hoe we nummers samenstellen, maar ik durf niet te zeggen dat dit de manier is waarop we altijd zullen schrijven.'

Amber: 'Wie weet hebben we op een bepaald moment gewoon niets meer te verwerken!'
Marie: 'Ja, wie weet!' (lacht)

Jullie worden vaak vergeleken met rijzende sterren zoals Phoebe Bridgers en Girl in Red. Hebben jullie daar inspiratie uit gehaald?                                                          Marie: 'In zekere zin wel. Zonder Girl in Red zouden we namelijk nooit een band geworden zijn. Amber en ik leerden elkaar vluchtig leren kennen op de Pride. We hebben daar verder niet met elkaar gesproken, tot ik een ticket voor Pukkelpop had en nog iemand zocht om mee te gaan.'

Amber: 'Girl in Red speelde toen en ik had een bordje gemaakt met de vraag of ik op het podium gitaar mocht spelen met Marie (Ulven Ringheim, zangeres van Girl in Red, red.). Ongelofelijk dat ze toehapte en ik vijf minuten later effectief op dat podium stond. Ik krijg nu al nachtmerries van het idee dat iemand dat ooit bij ons zou doen, ik zou niet weten wat te zeggen.’ 

Marie: ‘Ja, dat was echt een zotte ervaring. De gemeenschappelijke artiesten waar we toen naar luisterden hebben ons wel echt dichter naar elkaar getrokken.’

Amber: (knikt instemmend)

Op de cover van jullie album staat een teddybeer met twee hoofden. Schuilt daar een bijzondere boodschap achter?                                                                        Marie: 'Jazeker, de teddybeer staat voor verschillende dingen. Enerzijds vormt de knuffel een herinnering aan het nostalgische en de mijmeringen van je kindertijd, anderzijds is een teddybeer met twee hoofdjes een beetje the odd one out. Dat is net wat ons album ook belichaamt...'

Amber: '...een beetje een weirdo zijn.' 

Marie: 'Eentje die zich nergens op zijn plaats voelt, vandaar ook de titel. We wilden een speciale beer waar iets aan scheelde. En dan hebben we gekozen voor twee hoofden, omdat dat gewoon ook iconisch is…'

Amber: '... en ook omdat wij een beetje een siamese tweeling zijn geworden, hè.' (lacht)