Zoet en luid

De artistieke middenstand verzamelde zich in OPEK op 6 december in een gezellige en kleine zaal. Ze kwamen naar hier voor Trage Suikers, een zelfbenoemde bonte avond van muzikanten, dichters en wetenschappers. Deze editie focuste zich op de audiomaker. In samenwerking met het nieuw opgerichte Klankverbond, stelde het Nieuwstedelijk een avond op van debat, tekst en muziek.

De rode draad van deze avond was geluid met een line-up van kunstenaars in de audio-tak van kunst. Tussen elk onderdeel van de avond, is Radio Begijnenstraat te horen door Katrin Lohmann. Het is een podcastreeks bestaande uit woordkunst en diepte-interviews van en met psychisch zieke daders van de gevangenis van Antwerpen. De gedetineerden geven ons een blik in hun leefwereld en hun gedachten met een nadruk op verbondenheid. Een interessante podcast, dat vast en zeker, maar toch wat raar om in een ruimte van 70 mensen te zitten en luisteren naar een audio-opname, zonder extra visuele stimulans.

De andere delen van deze kunstige avond hadden het probleem van het medium op creatieve manieren opgelost. De Kiezer Beslist (Adriaan van Aken & Joris Caluwaerts), een podcast gemaakt van 1500 stoplappen en andere platitudes van Vlaamse en Brusselse politici, loste dit probleem op door een politieke lichtshow te maken van deze uitspraken. Elk fragment werd verlicht door de kleur van de politicus. Matthias Van de Brul betrad het podium en, amai, heeft hij goed op dat play-knopje geduwd. Daarna heeft hij een pracht van een monoloog gehouden, een aanrader voor de jong maatschappelijk geëngageerde. Hij mag tevreden zijn.

Deel drie werd ingevuld door de audioperformance-kunstenaar Roel Heremans. Een lezing en presentatie van zijn werk. Roel beschrijft zijn eigen werk als 'the creation of one temporary and performative identity through the simulation of multiple mental spaces'. Inderdaad, het is best vaag maar en bref komt zijn werk neer op het maken van de kunst in eigen brein. Door middel van hoofdtelefoontjes wordt elk participant in zijn Rooms aangesproken en verteld om verschillende dingen in te beelden en te doen, ingebeelde choreografieën.

Om de show af te sluiten, betrad Jan Ducheyne & Noodzakelijk Kwaad het podium voor een set van 6 liedjes. Een avant-garde band met poëtische, in your face dad-vibe. Hun teksten gaan over dansen, klimaat vluchtelingen, en goesting. “Er zijn meer pro’s en contra’s dan dat er dansschoenen zullen zijn.”, ze hebben een socio-kritische insteek, maar toch willen ze gewoon leven. De dansmoves van de frontman doet denken aan mijn eigen vader, maar dan toch ettelijke keren cooler (sorry papa). De muziek zelf is ingestudeerde improvisatie met spacy gitaarriffs en keyboard gejengel.

Als je niet je wilt binden aan een avond van één enkele kunstenaar, is Trage Suikers een goede introductie tot een spectrum aan kunst. Van abstract tot concreet, kan je je wel ergens vinden. Spijtig genoeg trekt Trage Suikers een specifiek volkje aan, vaak de vrienden van de artiesten op het podium. Dit zorgt voor een gezellige sfeer, maar waar je je soms toch in de positie van buitenstaander terecht komt. Lekker vaag, maar wie is daar nu tegen?