recensie> Recensie: Call Me By Your Name
Wonderlijk en intiem portret van de liefde zoals ze is
Een ontluikende romance tussen twee jonge mannen in de jaren ’80 in het Noorden van Italië op een intieme en oprechte manier brengen is geen eitje. Luca Guadagnino slaagt daar echter wonderwel in.
Met Call me by your name krijgen we zowel een coming-of-age story als een coming-out verhaal. De 17-jarige Elio woont met zijn Amerikaanse vader en Franse moeder ergens in Noord-Italië gedurende de jaren ’80. Zoals elke zomer komt er een archeologiestudent voor anderhalve maand zijn vader bijstaan in zijn onderzoek. De 24-jarige Oliver heeft niet enkel het lichaam van de Griekse beelden die ze bestuderen, hij is ook nog eens ongelooflijk charmant, zij het wat afstandelijk. Langzaamaan begint een vriendschap te ontstaan tussen de twee jongemannen die uiteindelijk culmineert in een romance.
Met een klein budget kan de film zich niet verlaten op grote actiescenes of dure CGI zoals sommige mede-Oscargenomineerde films, maar dat hoeft ook helemaal niet. Het verhaal focust op de personages van Elio en Oliver, die ondanks hun quasi-perfectie wel degelijk hun fouten hebben, hun onzekerheid. Zo kan de kijker zich identificeren met Elio, hoewel hij nog voor hij volwassen is enorm belezen is, zowel gitaar als piano kan spelen, klassieke muziek transcribeert en vloeiend Engels, Frans en Italiaans spreekt. Dat is de grote kracht die de film uitstraalt: een alledaags verhaal vertellen op een ongelooflijk tedere manier, zodat het onmogelijk is om als kijker niet mee te leven met de personages op het scherm.
Droomwereld
De vertolking van Timothée Chalamet – waarvoor hij een Oscarnominatie voor beste acteur in de wacht sleepte – is verbluffend. De genuanceerde manier waarop hij zowel fysiek als verbaal het ervaren van een eerste grote liefde uitbeeldt, benadert de perfectie. Maar ook Armie Hammer bewijst dat grote flops als The Lone Ranger en The Man from U.N.C.L.E geen maatstaf zijn voor zijn talent. En dan zouden we bijna nog Michael Stuhlbarg over het hoofd zien, die van Elio’s vader een sympathieke, liefdevolle man maakt, met een ijzersterke scene waarin hij zijn zoon wijze raad over het leven meegeeft.
‘Nature has cunning ways of finding our weakest spot’, klinkt het in zijn monoloog. En zoals een Italiaanse kennis al aanhaalde tijdens een stereotiep spraakwatervalmomentje is cinema een spiegel voor het leven. De film dompelt de kijker onder in een soort droomwereld waarin de dagen bestaan uit zwemmen aan een meer met vrienden, of rustige fietstochtjes in de velden. Een plaats waar iedereen elkaar accepteert en afgewezen vriendinnetjes voorstellen om vrienden te blijven voor het leven. Een soort terugkeer naar het zorgeloze bestaan uit onze jeugd. En net wanneer je denkt dat het allemaal iets té rooskleurig is, de mensen té perfect, het liefdesverhaal té rimpelloos; weerspiegelt het verhaal de realiteit van het leven en zet zowel Elio als de kijker terug met de voetjes op de grond.
Wanneer de credits op het scherm rollen is het duidelijk dat dit het resultaat is van gepassioneerde mensen die leven voor de film. Vaak is het zo dat zelfs uitstekende films wat mindere momenten kennen of dat bepaalde aspecten niet genoeg uitgewerkt zijn, maar Call me by your name ontwijkt elke mogelijke val en schaart zich zonder moeite tegen het lichaam van de perfectie. Elke performance in de film straalt geloofwaardigheid uit, de sets bruisen van het leven en het verhaal is ongelooflijk sterk geschreven. Ook de soundtrack van de film ondersteunt de scenes en tilt ze naar een hoger niveau, of het nu klassieke stukken zijn, hits uit de jaren ’80 of Sufjan Stevens' spookachtig mooie The Mystery of Love - dat trouwens ook een Oscarnominatie in de wacht sleepte.
Terechte lof
De superlatieven die de film naar zich toegeworpen krijgt, blijken volkomen terecht. Het is een huizenhoog cliché, maar het is een emotionele rollercoaster die het ene moment een onwrikbare glimlach op je gezicht beitelt om die enkele scenes later om te zetten in een krop in de keel. En lang na het verlaten van de cinema is de impact van het verhaal nog voelbaar. Een film die de liefde viert in al haar facetten, zowel de prachtige als de pijnlijke, is gedoemd om zich in je brein te werken en daar te blijven sudderen. Op een manier zoals enkel echte topfilms dat kunnen.
Afsluiten doen we daarom met een oproep aan liefhebbers van films, maar evengoed aan de casual cinemabezoeker. Of je nu jong of oud bent; student, werkend of werkzoekend. Of je je nu in een gelukkige relatie bevindt, (happy of gedwongen) single bent of de liefde een onbegrijpelijk mysterie is. Call Me by Your Name is zo indrukwekkend dat ze iedereen wat kan bijbrengen over volwassen worden, het leven, de liefde.
