Wolken van Turner

Ik mis musea. Ik kijk naar de wolken en hoe ze recht uit een schilderij van William Turner lijken gesprongen en ik mis musea. Ik mis het stappen door een galerie met schilderijen die van een nette en symmetrische Mondriaan tot een chaotische Jackson Pollock gaan. Ik mis het gevoel van je in de hemel te wanen bij het zien van de werken van Michelangelo. Ik mis het rustgevende gevoel dat je krijgt van Monets tuinen en zonsondergangen en van de velden en bloemen van Van Gogh.

Van Gogh zou mijn kamer een puinhoop vinden. Hij lijkt helemaal niet op de kamer die hij geschilderd heeft en die iedereen zo goed kent. Maar kijk, als ik mijn bed een beetje rechter zet en mijn bureau wat opruim… Als ik in de achterste hoek van mijn kamer ga staan en met bijna toegeknepen ogen kijk, dan denk ik dat mijn kamer net opgeruimd genoeg is om Van Gogh inspiratie te geven voor een nieuw schilderij.

Ik kan me niet concentreren tijdens de online les. Ik zit nog steeds met mijn gedachten bij de bloemen van Van Gogh. Ik teken een bloem in de kantlijn van mijn notitieblok. Het is slordig, ik ben er niet blij mee. Ik krabbel erdoorheen en krijg dan een idee. Een krabbel hier, slordige lijn daar. Het is zowaar een miniatuur Jackson Pollock.

Ik besef dat ik mijn eigen museum kan maken. Want kijk, die ondergaande zon, zoiets zou je ook zien in een schilderij van Monet, zij het iets minder scherp. De stokmannetjes die ik teken in de damp van mijn doucheraam, dat zou een werk van Keith Haring kunnen zijn. Wanneer ik ontsnap naar de naburige velden om even buiten het huis te zijn dat al zo lang een gevangenis is, dan kijk ik naar de velden en bloemen zoals ik naar een schilderij van Van Gogh zou kijken.

Ik stap naar buiten, in het licht van de ondergaande zon die Monet zo graag geschilderd zou hebben. Ik kijk naar boven, naar de wolken, en knik. William Turner. Absoluut William Turner.