Winezen werken op de lachspieren met hun familieschandaal

Het decor op het podium van de Koelisse ziet er veelbelovend uit. De bühne katapulteert je terug in de tijd en verwelkomt je in de woonkamer van de vooraanstaande – en lichtjes dysfunctionele – familie Hamilton. Een oude telefoon in de hoek, de gebloemde zetel én de tafel voor sandwiches zullen weldra mede hoofdrolspelers worden in het absurde Van je familie moet je het maar hebben.

Onverwacht bezoek

Het stuk begint met een nachtelijk zicht op de schijnbaar rustige en vredevolle woonkamer. Maar die schijn wordt abrupt doorprikt wanneer een luide bel de nachtrust verstoort. De persoon die aanbelt? Spoorloos. De reden van het geheimzinnige bezoek? Een speciaal mandje.

Eén voor één strompelen de personages uit hun bed. Het publiek maakt kennis met moeder en vader Hamilton, hun drie jongvolwassen zonen en ook tante Sarah, die de plotse nachtelijke chaos maar al te graag opzweept. Na de nodige verwarring ontploft een – figuurlijke – bom. In het mandje dat voor de deur werd gezet ligt namelijk een baby. En naast die baby een briefje met het opschrift: 'Ik wens dat de baby bij zijn vader woont', waarmee de chaos compleet is.

Zowel vader Hamilton, als zijn drie zonen komen uit de lucht gevallen en ontkennen enige betrokkenheid alsof hun leven ervan afhangt. De plot begint dus sterk en trekt je mee in het verhaal. De beschuldigingen vliegen in het rond; een ware droom voor de fanatieke Cluedospelers of amateurdetectives.

Plottwist na plottwist sijpelen er nieuwe informatie en misverstanden het verhaal binnen. In combinatie met de droge grappen, goed op elkaar ingespeelde acteurs en de vele verschillende personages houdt dat de energie van het twee uur durende stuk hoog.

Na de zoveelste beschuldiging wordt de plot toch enigszins langdradig. Je moet je aandacht er goed bijhouden om met alle verschillende namen en verhaallijnen mee te zijn. Maar dat kan net ook de truc zijn om het publiek, zoals in menig detectiveroman, op het verkeerde been te houden. Want wanneer er alweer een nieuw personage de scène betreedt en de verwarring dreigt over te nemen, volgt er opeens een verrassende ontknoping.

Lachbarometer

De acteurs trekken de eigenschappen van hun personage karikaturaal ver door. Daardoor is er enerzijds weinig ruimte over voor diepgaande karakters. Zo blijft de hysterische moeder Hamilton het hele stuk lang gestresst en blijft de mopperende vader… mopperen. Anderzijds weten de typetjes wel het publiek te charmeren en – en dat blijft het belangrijkste voor een komedie – aan het lachen te brengen met hun onverwachte en melodramatische opmerkingen.

Uiteindelijk is de beste barometer voor een goede komedie simpelweg de sfeer in de zaal. Die weerklinkt doorheen het hele stuk in niet aflatend gelach; van voorzichtig gegniffel tot luidop schateren. Af en toe vallen de spelers even uit hun rol en hebben ze er moeite mee om zelf een lach te verbergen. De disfunctionele familiedynamieken zorgen dus voor hilariteit alom.

Voor de grappige oneliners en confrontaties kunnen de acteurs dan ook verder bouwen op een sterk scenario. Maar zelfs in de momenten zonder tekst blijven ze met hun mimiek, breed podiumgebruik en wijde gebaren inwerken op de lachspieren van de toeschouwers.

Van je familie moet je het maar hebben zorgt voor een ontspannende avond. Dat er met oog voor detail aan het stuk gewerkt is, merk je aan de geluidseffecten, attributen en sierlijke kostuums. De acteurs genieten zichtbaar van het spel en weten dat plezier met succes op hun publiek over te dragen.