Wina haalt eigen Deadline: laag­drempelig lachen

Acht zelfverklaarde mysterieschrijvers denken klaar te zijn voor de wedstrijd van hun leven. Of beter gezegd: de wedstrijd vóór hun leven. Om de begeerde boekendeal bij een prestigieuze - een beetje sketchy - uitgeverij te kunnen winnen, moeten ze immers naast het verzinnen van een moordverhaal, deze ook onopgemerkt uitvoeren. De enige andere optie om te winnen: de moord oplossen.

Het gehele verhaal speelt zich af in de villa op het afgelegen eiland van de beroemde auteur genaamd Vera Braxton. Zij is zo vrij geweest om in haar testament de regels van het mysterieuze spel op te stellen, maar is verder spoorloos. De bediendes lopen er echter nog steeds rond en zijn niet bang voor een beetje bloed.

Kapotte kroonluchter

Een achtarmige kroonluchter verlicht slechts met zeven van zijn kaarsen de scène, en meteen is de sfeer gezet. Een hint of een (on)gelukkig toeval? Vervolgens vullen twee beklede ‘moordmuren’ het hoofdvertrek in de villa. En dat kan je letterlijk nemen; flesjes vergif, wapens, wilde beestenkooien en datgene wat je aandacht misschien nog wel het meest weet vast te houden: een Senseo apparaat. Het gekozen decor van Wina volgt duidelijk de balans tussen spanning en absurditeit die ook het stuk lijkt te kenmerken.

Dat zien we ook terug in de karikaturale vormgeving van de verschillende personages en hun tekst, waarbij er veel gebruik wordt gemaakt van herhaling. De dertienkoppige cast bekleedt een verscheidenheid aan stereotype rollen die af en toe clinchen. Een veilige keuze misschien, maar al het potentieel wordt gebruikt. Vanop kilometers afstand voel je dat hetzelfde riedeltje gaat worden ingezet, maar toch is het resultaat vaak minstens een glimlach.

Het steeds herhalen van dezelfde punchlines ging bij sommige acteurs wat vlotter dan bij anderen, wat best begrijpbaar is als er al wordt gelachen voordat je je zin hebt kunnen voltooien. Het spelplezier spat er echter bij iedereen vanaf, vooral wanneer het moment de acteurs toestaat om te roepen, te ruziën of de spotlight voor zichzelf te claimen. De ruimte wordt gebruikt. Het is echter jammer dat wanneer de acteurs op het podium zitten (of neervallen), het moeilijk is voor de laatste rijen van het publiek om dat waar te nemen.

Onheilspellend geluid

De humor in Deadline dreef vooral op herhaling en makkelijke grappen, gevolgd door laagdrempelig, luchtig maar luid gelach – net de lachtape in de gemiddelde sitcom op Disney Channel. Voortdurend werd geprobeerd een lach te scoren. Meestal met succes, vooral als het op maat gemaakt was voor zijn studentikoze publiek. 

Er ging geen minuut voorbij zonder dat er iemand in de lach schoot, tot vervelens toe. Want geef toe, niets is zo irriterend als die ene toeschouwer die net wat luider lacht dan de rest, soms nog op het verkeerde moment ook.

Ook andere onheilspellende geluiden worden live geproduceerd in Deadline, zoals het pianospel dat af en toe, als één van de bediendes voor een keer niet in pauze is, te horen is. Een leuke extra dimensie om aan het stuk toe te voegen.

Zonder geluid lukt het de cast ook om de spokerige, mysterieuze sfeer in leven te houden. Elkaar in leven houden is een andere vraag. Met een glimlach krijgen we te zien dat in iedere persoon een moordenaar kan schuilgaan, maar ook dat iedereen iemand anders zo kan interpreteren. Deadline vormt zo een parodie op de klassieke whodunnit-verhalen à la Agatha Christie met een moderne, humoristische twist.

Wina slaagt erin om de eigen deadline te halen en komt hierbij zijn belofte na: spanning en humor. Onopgemerkt komen ze er echter niet mee weg.

Gezien op dinsdag 22 april in De Koelisse.