'Wij vertellen over een crazy moord­zaak alsof je erbij zit op café'

Al zeven jaar speculeren Laura Scheerlinck en Silke Vandenbroeck achter de microfoon — met of zonder een glas cava— over true crime-zaken. Al even lang weten luisteraars hen te vinden, aangetrokken door hun gezelligheid en het gevoel deel uit te maken van hun hechte vriendschap.  In de 'losse flodders' aan het begin van iedere aflevering praten Laura en Silke over hun week en geven ze tips over films en podcasts waar ze zelf recent van genoten hebben. 'Onze luisteraars krijgen ons zoals we zijn, zonder filter.'

Enkele maanden geleden brachten ze nog hun derde boek, de interactieve thriller Dossier Paul, uit en momenteel toeren ze met de zaalshow Een Victoriaans drama door Vlaanderen.

Ondanks alle drukte maakten ze een gaatje in hun agenda om even met Veto te spreken. We willen weten hoe het voelt om je beste vriendin als collega te hebben en hoe je slaapkwaliteit is na een denkbeeldige afspraak op de plaats delict.

Geen vriendinnen, maar familie

Hoe zijn jullie met de podcast begonnen?
Laura: 'Silke en ik hebben elkaar leren kennen via gemeenschappelijke vrienden. We hebben allebei radio- en televisiejournalistiek gestudeerd aan de VUB, ik een jaar eerder dan zij. Mijn huisgenoten zaten in haar jaar, en zo kwam ze af en toe bij ons over de vloer. Op een dag zijn we Facebookvrienden geworden — toen was dat nog cool!'

'Op een gegeven moment zag ik dat Silke iets had gepost over een true crime podcast waar ik ook naar luisterde. Tijdens een huisfeestje, onder invloed van een Cara Pils, begon ik daarover met haar te babbelen. We hebben dan impulsief besloten om zelf eens iets te proberen. Zo is de podcast er vrij snel gekomen. Ik kan het wel aanbevelen!'

Al die tijd is jullie introdeuntje nooit veranderd. Waar komt dat eigenlijk vandaan?
Silke: 'Wel, eigenlijk heeft Lucas, de vriend – intussen verloofde – van Laura dat gemaakt. In het begin hebben we een paar keer gebrainstormd over wat die podcast precies moest zijn en wat we ermee wilden doen. En toen was het tijd om een intro-tune te maken. Lucas is veel met muziek bezig, dus we hebben hem dat gewoon héél lief gevraagd.'

'We hadden ook meteen input: het eerste seizoen van Stranger Things was net verschenen toen wij begonnen. We wilden zoiets in die eighties vibe, een beetje mysterieus. En Lucas zei meteen: "Oké, got it." Toen hij het ons voor het eerst liet horen, had hij wel een klein hartje, maar wij waren meteen enthousiast.'

Hoe komen jullie al die moordverhalen op het spoor?
Laura: 'Oh, via allerlei wegen. Silke en ik zijn sowieso geïnteresseerd in true crime. We lezen er veel over, kijken docu’s, luisteren naar andere podcasts... Enerzijds komen we zo ongelooflijke verhalen tegen waarvan we denken: daar willen we zelf mee aan de slag.'

'Anderzijds hebben we een enorm trouwe fanbase die zelf heel veel suggesties instuurt. Via sociale media krijgen we geregeld berichten van luisteraars over zaken waar ze graag meer over willen horen. Dus ja, de lijst is lang – we kunnen nog járen verder.'

Hoe is het om het een podcast te maken als goede vriendinnen? 
Silke: 'In het begin kenden we elkaar gewoon oppervlakkig, maar ondertussen zijn onze breinen als het ware gesynchroniseerd. We hebben hetzelfde wereldbeeld, dezelfde normen en waarden. Dat maakt het ook gemakkelijker voor de podcast.'

'Laura zegt altijd: "We hebben samen een baby op de wereld gezet." En dat is echt zo, we moeten die podcast samen grootbrengen. Het mooie is dat het ondertussen zoveel meer is dan een vriendschap of een zakelijke relatie. Ik weet dat ik altijd kan aankloppen bij Laura als er iets is. We hebben zelfs een WhatsApp-groep met Lucas en mijn vriendin Annick, die ‘de kleine familie’ heet. '

Laura: 'Ik wil daar nog even op inpikken. Silke en ik hebben allebei andere jobs gehad en dan kies je je collega's niet. Maar in het geval van de podcast was dat anders. Het is een enorme luxe dat je, dag in dag uit, mag samenwerken met iemand die je écht leuk vindt.'

Maken jullie tijdens het opnemen een onderscheid tussen de Silke en Laura als vriendinnen en de Silke en Laura als collega's?
Silke: 'Goh, ik merk wat dat betreft eigenlijk geen verschil op. We komen toe in de studio en zijn dan al volop aan het babbelen. Het enige dat verandert, is dat op een bepaald moment de opname start en we uiteindelijk ons uitgewerkte verhaal moeten brengen.'

Laura: 'Het is misschien moeilijk om toe te geven, maar ik denk dat wij gewoon altijd dezelfde persoon zijn. Onze luisteraars krijgen honderd procent ons te horen, zonder filter. Alleen als we ergens nog niet over mogen praten – bijvoorbeeld over shows die nog geheim zijn – houden we ons in. Maar verder is er echt geen verschil of de micro nu aan of uitstaat.'

Onderaan de keldertrap

Jullie halen heel hoge luistercijfers. Wat denken jullie dat het succesrecept is voor een true crime podcast?
Laura: 'Ik denk dat je enerzijds true crime podcasts hebt die radioreportage-gewijs verschillende mensen interviewen en strak gemonteerd worden. Wat onze sterkte is, is dat we zware onderwerpen aansnijden op een luchtige manier. Als in: "Ik wil hier wel iets over weten, maar ik wil vanavond ook nog wel kunnen slapen".'

'Wij vertellen over een crazy case alsof je erbij zit op café. Dat maakt het allemaal toegankelijker. Ik wil daar niet mee zeggen dat een tiendelige reportagereeks niet goed kan zijn. Daar luister ik zelf ook graag naar. Maar onze toegankelijkheid is onze sterkte.'

Waarom denken jullie dat mensen, net zoals jullie, gefascineerd zijn door true crime?
Silke: 'In eerste instantie is het een ver-van-mijn-bed-show voor de meeste mensen. Maar het is wel een duistere wereld die erg fascinerend kan zijn. Wat speelt zich daar allemaal af? Ik stel mij ook de vraag: waarom wordt deze persoon wel een moordenaar en iemand anders niet, ondanks dat ze in dezelfde omstandigheden zijn opgegroeid?'

'Onlangs heb ik een nieuwe interessante theorie gehoord. True crime zou mensen zo aanspreken omdat je het kan beleven zonder dat je jezelf in gevaar brengt. Als je het verhaal te eng vindt, kan je het gewoon afzetten en zit je veilig in je cocon. Perfect voor mensen die willen weten hoe die onderwereld werkt, zonder er deel van uit te maken.'

Heeft het bezig zijn met true crime dan ook een impact op jullie persoonlijke leven?
Laura: 'Nee, 0,0 procent. Ik slaap slecht, maar dat heeft niets te maken met het feit dat ik een true crime podcast heb. Ik ga nog altijd in het donker mijn keldertrap af.' (lacht)

'Ik heb recent wel iets ontdekt waar het invloed op heeft. Als mensen zeggen "Ik kom uit Aarschot" of "Ik kom uit Diest". Dan kan ik denken: Diest: Ronald Janssen. Dus geografisch koppel ik plaatsen in België aan misdaden die zich daar hebben afgespeeld. Als iemand tegen mij zou zeggen dat ze in de Delhaize van Aalst werken, moet ik op mijn hand bijten. Bende van Nijvel. Je weet natuurlijk niet wie welke connecties heeft.'

Silke: 'Mijn angsten zijn niet gestegen. Laat het mij zo zeggen, ik ben iemand die als kind altijd bang is geweest in het donker en dat is iets waar ik nu nog steeds af en toe moeite mee heb. Als ik alleen thuis ben, komt er bij mij wel eens het idee op dat er iemand voor onze grote ramen staat. Maar die angst is onder controle en is niet versterkt door de podcast. Na een opname babbelen wij nog vijf minuten over de zaak, maar daarna glijdt het van ons af.'

Hoe staan jullie tegenover actuele moordzaken? Neem nu bijvoorbeeld onlangs de zaak van Heidi de Schepper.
Silke: 'Zolang een zaak juridisch niet afgerond is, behandelen we ze niet. Die regel hebben we onszelf opgelegd. En liefst is de zaak al een paar jaar afgerond en het stof een beetje gaan liggen.'

Laura: 'Maar dat betekent niet dat we die zaken niet volgen. Als er iets gebeurt, sturen we elkaar meteen berichten en lezen we alle artikelen. In ons achterhoofd maken we dan alvast een mental note: hmm, oké, dit is er gaande, hier gaan we iets mee doen op een dag.'

Hoe gaan jullie om met het morele dilemma dat bij true crime komt kijken? Het zijn heel erge gebeurtenissen waar jullie over spreken.
Laura: 'Dat is de reden dat we dit doen. We krijgen elke aflevering opnieuw de kans om een slachtoffer of een onrecht in de kijker te zetten. Dat kan gaan van discriminatie tot feminicide. Dankzij ons platform kunnen we juist de dingen belichten die mislopen en kunnen we mensen de aandacht geven die ze verdienen. We vinden dat niet moeilijk.' 

'Als we een aflevering brengen, zit er ook wel een vorm van luchtigheid in: als er vijf Willy's in het politieonderzoek meedoen, dan gaan we dat zeggen en vinden we dat grappig. We zullen nooit lachen met gebeurtenissen of met het slachtoffer, dat is vanzelfsprekend.'

Silke: 'Dat is wel iets waar wij ook in gegroeid zijn en dat zal niet vanaf aflevering één goed gezeten hebben. Elke dag leren we nog bij over zaken of over hoe we iets kunnen brengen.'

Vinden jullie het belangrijk dat jullie podcast een activistische insteek heeft?
Silke: 'Ja, ik heb het al over onze waarden en normen gehad. De podcast staat dicht bij wie we zijn. We hebben nu zo'n groot platform; laten we proberen een bijdrage te leveren aan actuele discussiepunten. Ik denk maar aan de abortuskwestie, of aan racisme. Ik vind het belangrijk om ons platform op die manier in te zetten.'

True crime, heruitgevonden

Jullie hebben van de volksjury jullie beroep kunnen maken. Hoe ziet een werkweek in jullie leven eruit?
Laura: 'Geen enkele week ziet er hetzelfde uit, maar we hebben wel een soort structuur. De ene week nemen we een aflevering op, de andere week bereiden we die voor. Wie de zaak kiest, begint met research en maakt een opzet. Daarna werken we elk apart verder, zodat we elkaar nog kunnen verrassen met nieuwe inzichten.' 

'Delen van onze week bestaan dus uit brainstormen over nieuwe ideeën, in boekvorm, showvorm of nog iets anders. Er is er net een boek van ons verschenen. En dan is er nog sociale media: we proberen zoveel mogelijk berichten te beantwoorden of te liken. Momenteel zijn we ook bezig met liveshows.'

Silke: 'In het najaar waren we tegelijk ons boek aan het schrijven en onze liveshow aan het voorbereiden. Op zich is het wel leuk dat de inhoud vrij gelijkend is, maar de uitvoering zo divers. Geen enkele week is dezelfde. Sommige weken zijn rustiger en dan denk ik: moet ik niet aan het werk zijn? Maar voor je het weet, zit je weer in een periode waarin je zeven dagen op zeven bezig bent met drie projecten tegelijk.'

Hoe zijn jullie op het idee gekomen om liveshows te doen en om zo'n zaak voor publiek te brengen?
Laura: 'Ik denk dat op dat vlak een beetje zijn ingehaald door de vraag van het publiek. We waren nog maar net bezig toen luisteraars aangaven dat ze er wel eens graag wilden bij zijn. Heel concreet boden sommigen ons hun jeugdhuis aan om een aflevering  op te nemen met een publiek erbij.' 

'Maar tijdens corona is ons bereik enorm gegroeid. We zijn toen ook bij ons management aangesloten, die zo'n liveshows een leuk idee vonden, maar ons verzekerden dat we het groter moesten aanpakken. Dat is geresulteerd in onze eerste tournee waar we acht shows hebben gespeeld die direct uitverkocht waren.'

'Voor ons was het ook gewoon leuk. Je bent benieuwd wie de mensen zijn die donderdag op weg naar hun werk, naar school of tijdens het poetsen naar je aan het luisteren zijn. Een liveshow was de ideale manier om die mensen te ontmoeten.' 

Speelden verhalen vertellen al een grote rol in jullie studententijd?
Laura: 'Ik denk het wel. We zijn alle twee geëindigd met een master Radio- en Televisiejournalistiek, maar in de opleidingen die we daarvoor volgden vormden verhalen een essentieel onderdeel.' 

'Ik heb Taal- en Letterkunde gestudeerd, met een combinatie van Nederlands en theater-, film- en literatuurwetenschappen. Dat kon toen enkel aan de universiteit van Antwerpen. Dus ja, ik was eigenlijk constant bezig met verhalen lezen, bekijken en daarover reflecteren. En Silke op een heel andere manier ook.'

Silke: 'Ja, ik heb eerst Culturele Antropologie gestudeerd en daarna religies in de hedendaagse samenleving. Dat gaat ook om verhalen die worden doorgegeven.'

'Ik herinner me nog hoe ik presentaties moest geven en dat vreselijk vond. Het was pas toen ik journalistiek ging studeren, dat ik besefte hoe leuk ik het vond om de verhalen van mensen op te tekenen en ze over te brengen. Dus ja, op een of andere manier is het er altijd al geweest.'

Jullie recente liveshows gaan ook veel verder dan de vorige. Jullie halen zelfs jullie beste acteerskills boven. Is dat ver uit jullie comfortzone?
Silke: 'Ja. We hebben alle twee in onze jeugd toneel gespeeld en op een podium gestaan, maar dat was natuurlijk altijd super kleinschalig. Nu staan we opeens in zalen zoals het Capitool in Gent, waar 1600 man binnen kan. Dan voel je de druk wel stijgen. We hebben ook tegen ons management gezegd dat we hier hulp bij nodig hadden.' 

'Ik vind het heel goed dat we dat hebben durven aangeven. We hebben nu met een regisseur samengewerkt en het is hard werken geweest om alles goed te krijgen.  Net omdat het voor ons ook nieuw was om de podcast op deze manier te vertalen naar het podium, zonder dat we hetzelfde deden als de voorbije twee jaar.'

'Als er trouwens mensen in Leuven zijn die nog graag willen komen kijken in Strombeek; er zijn nog tickets beschikbaar voor 9 en 10 april!'

Geheimen en dromen (euhm nachtmerries)

Jullie werkten eerder ook al samen met Pommelien Thijs. Willen jullie in de toekomst nog eens samenwerken met een bekend persoon? 
Laura: 'Pommelien is het beste wat ons land ooit heeft voortgebracht, maar voor alle duidelijkheid: wij wisten al dat ze fan was van ons. Ze volgde ons op Instagram en stuurde ons een berichtje. Voor de liveshow op een podcastfestival wilden we graag eens iets anders doen. We belden Pommelien en ze zei: "Ik heb nog nooit zo snel 'ja' op iets gezegd".' 

'We krijgen wel regelmatig berichtjes van bekende Vlamingen, dat is het allergrootste compliment. Het gaat vaak om mensen die professioneel in de media werken en die kunnen appreciëren wat wij doen.' 

Silke: 'We hebben nog nooit een gast in onze podcast gehad. Dat zijn dingen waar we nog mee zouden kunnen spelen. Onze podcast is altijd heel organisch gegroeid en dat is iets wat we zo proberen te houden. Maar gasten mogen zich altijd aanmelden.'

Wat staat er nog op jullie bucketlist, zowel met de volksjury als daarbuiten?
Laura: 'Alles wat mogelijk is. Voor ons is de volksjury een speeltuin. Een paar jaar geleden had ik je niet geloofd als je me vertelde dat we boeken zouden schrijven: "Dat gaat nooit werken." Maar het werkt wel. Ik denk dat Silke en ik op alle mogelijke vlakken wel eens willen zien wat we kunnen doen met true crime in Vlaanderen.' 

'Anderzijds, op persoonlijk vlak wil ik heel graag meedoen aan The Masked Singer. Ik ben niet bekend genoeg, maar ik blijf het zeggen tot ik ooit op hun radar verschijn. Silke wil heel graag meedoen…' (Silke pikt in)

Silke: 'Nu het programma terug is, durf ik het niet meer te zeggen. (lacht) Ik heb altijd gezegd dat ik een deelname aan Dancing with the Stars tof zou vinden.'

Laura: 'En ik zeg ja!'

Silke: 'We gaan verder. Ik denk voor de toekomst ook aan afgeleiden van de volksjury. Een stand-alone-podcast of een tiendelige reeks. Ik denk dat we echt nog veel dingen kunnen proberen en zien wat we daarmee bereiken.'

Een laatste belangrijke vraag: welke snacks mogen niet ontbreken als jullie een aflevering opnemen?
Silke: 'Dat is altijd moeilijk bij een podcast. Als je eet, horen mensen dat natuurlijk. Wat we altijd in voorraad hebben in de opnamestudio zijn zure en zoete snoepjes. Maar ook van die Celebrations. Daar heb je er al snel een paar van gegeten…' (lacht)

Laura: 'Daarnaast ook, als we iets podcast-gerelateerd gepland hebben en we kunnen dat combineren met uit eten gaan, dan gaan wij die kans zeker niet laten liggen. Ik denk dat wij heel graag de Vlaamse horeca steunen.'