recensie> Recensie: 'lang zullen ze hangen'
Weg met de galg: een schot in de roos
CampusToneel, het theatergezelschap van de KU Leuven, brengt met 'lang zullen ze hangen' een indrukwekkend stuk. Ze serveren het met een flinke portie humor en een bijna perfecte uitvoering.
Wanneer je BAC ART LAB binnenwandelt, waar lang zullen ze hangen doorgaat, krijg je The Oldham Gazette in handen geduwd. Op journalistieke wijze presenteert de programmabrochure de personages in het stuk. De 'krant' is gedateerd van 1966: het stuk moet een sixties-sfeer uitstralen.
Met de woorden 'Gelieve de ter dood veroordeelden niet te voederen' verwelkomt een van de regisseurs het publiek in het Engeland uit die tijd. Een land dat op dat moment bewogen wordt door de recente opschorting van de doodstraf. De vraag of het tot een definitieve afschaffing moet komen dringt zich op.
Kleine ruimte, knappe invulling
We maken in het stuk kennis met Harry Wade, de 'tweede beste beul' van het land. Door de opschorting zit hij zonder werk en heeft hij de pub van zijn vrouw overgenomen. Terwijl discussies over het lot van de doodstraf alomtegenwoordig zijn, weigert hij zich over het onderwerp uit te spreken. Al gauw blijkt dat hij misschien toch niet zo integer is als hij graag beweert.
Doorheen het stuk lopen niet minder dan twaalf acteurs voortdurend op en van de scène. Kroeggasten die binnen en buiten lopen, toogplakkers en kortstondige passanten wekken de pub van beul Harry en zijn vrouw Alice tot leven. De nauwgezette uitvoering van de overgangen tussen de scènes zorgt ervoor dat het stuk overzichtelijk blijft.
De acteurs spelen naadloos op elkaar in
Het potentieel van de kleine zaal wordt zo ten volle benut en dat geldt ook voor het decor. De scène is eenvoudig, maar efficiënt aangekleed. Dat geldt overigens ook voor de acteurs, die pronken in pastelkleurige outfits met een toepasselijke retro-look. De troef van het decor is zonder twijfel de galg, waar de personages zowaar geloofwaardig aan kunnen worden opgehangen – of opgeknoopt, zoals de beul het noemt.
Het enige nadeel aan de kleine zaal is wel dat het er snikheet wordt – al helemaal naarmate dat de voorstelling vordert. Trek dus zeker een zomerse outfit aan en neem een flesje water mee.
Dynamische choreografie
Er is niet alleen veel beweging op de scène, ook de dialogen zelf zijn dynamisch. De personages pikken aan sneltempo op elkaar in, onderbreken elkaar, praten door elkaar of langs elkaar heen. Een ambitieuze toneeltekst dus, met het risico om als kakofonie te eindigen. Niets is minder waar: op een paar slecht verstaanbare zinnen hier en daar na, groeit de tekst tot een organisch geheel.
De acteurs van lang zullen ze hangen tonen wat ze in hun mars hebben door naadloos op elkaar in te spelen. Iedere zin en beweging sluit mooi aan op de vorige en vloeit weer over in de volgende. Ze slagen erin om het publiek mee te slepen in het ritme van de voorstelling en die om te toveren tot een dynamische, maar tegelijkertijd ook harmonische choreografie.
CampusToneel trakteert op een ontspannen avondje uit, maar zet je ook aan het denken
Hoewel alle acteurs een knappe prestatie neerzetten, springt de vertolking van beul Harry Wade door Simon Verlinden extra in het oog. Wade doet zich voor als minzame man, maar schiet voortdurend uit zijn slof. Verlinden brengt die opvliegendheid overtuigend. Toch was het ambivalente karakter van Wade minstens even goed – of misschien zelfs nog krachtiger – tot uiting gekomen met wat minder 'fucking'-gevloek.
Utile dulci
Hoewel de doodstraf niet per se het meest vrolijke thema is, blijft de voorstelling luchtig en speels. CampusToneel slaagt erin om je al grinnikend te laten toekijken, maar werpt tegelijkertijd ook een aantal kritische vragen op. Zo trakteren ze je niet alleen op een ontspannen avondje uit, maar zet de voorstelling je achteraf ook aan het denken.
De mix van sterke regie en overtuigend acteerwerk enerzijds en de humoristische toon anderzijds, maakt van lang zullen ze hangen een kwalitatief en toegankelijk stuk. Zo weet CampusToneel ook minder fervente theaterbezoekers te bekoren. 'Ik vond het echt goed. Dat heb ik volgens mij nog nooit gezegd na een theatervoorstelling', klinkt het na afloop vanop de rij achter ons. Een verdiend compliment.
'lang zullen ze hangen' maakt samen met 'stuk plastic' deel uit van een dubbelspel. Beide voorstelling spelen nog tot en met vrijdag 20 mei in BAC ART LAB. Kaartjes en meer informatie kan je vinden op http://www.campustoneel.be.
