Waarom vrouwen altijd op foute mannen vallen

Wie een klassiek toneelstuk verwacht, met de traditionele drie aktes en eenheid van tijd en plaats is bij Total Reset op het foute adres. Maar wie denkt dat een lang uitgesponnen monoloog van acteerwerk verlegen zit, komt ook bedrogen uit. Het verhaal van een jonge vrouw die op zoek gaat naar de reden dat ze telkens op de foute mannen valt, brengt ons bij interessante personages en stuurt ons op anachronistische wijze van een treinrit, over een bezoek aan de geboorte, naar een drugsfeestje in Frankrijk en weer terug.

De grootste troef van de voorstelling is Anke Jochems zelf. Hoewel ze nog niet zo bijster lang op de planken staat (ze studeerde pas een jaar geleden af), straalt ze een zelfzekerheid en comfort uit. Met een snelle gevatheid reageert ze op onverwachte gebeurtenissen; een telefoon die plots afgaat – ‘pak maar op, jong’ – of iemand die iets sneller dan gehoopt naar het toilet moet – ‘doe maar op het gemak, meneer’.

De kleine foutjes die ze tijdens de voorstelling zelf maakt – het verkeerde liedje selecteren op haar loop station, of de wieltjesrem op de verrijdbare kast vergeten uit te zetten – praat ze met eenzelfde nonchalance weg, waardoor we zelfs geneigd zijn te twijfelen of die geen deel uitmaken van het warrige personage dat ze neerzet.

Wisselende stem(ming)

Dat personage ondergaat tijdens de voorstelling wel wat gedaantewisselingen – en treedt ook geregeld in dialoog met ex-vriendjes, one-night-stands, psychologen, psychiaters, psychoanalytici, enfin, u snapt het wel. Die dialogen worden voor het publiek vergemakkelijkt doordat Jochems voor de tweede stem in het gesprek steevast gebruik maakt van een stemvervormer. Wat initieel nog de lachers op de hand krijgt, wordt naarmate de voorstelling vordert als doodnormaal ervaren. En doordat ze de juiste momenten kiest om de stemvervormer naar boven te halen, zorgt Jochems ervoor dat het niet uitmondt in een goedkope gimmick.

Maar niet enkel de wisselende stemmen zorgen voor gelach. Ook de natuurlijke vertelstel en de absurde verhalen die Jochems’ hoofdpersonage vertelt laten geregeld gelach door de zaal rollen. Een avondje ongebreideld plezier is het echter niet. De problemen waarmee haar personage worstelt zijn terug te brengen tot de kern van haar wezen, eventueel zelfs tot de embryonale staat waarin iedereen zich ooit in bevond. Doordat een moment van slapstick meteen gevolgd wordt door een serieus telefoongesprek met haar moeder over de geboorte, waant het publiek zich geregeld in een emotionele rollercoaster.

En dat is vooral de kracht van de voorstelling die Jochems op poten stelde. Dat er nog wat ruwe kantjes aan zitten, en het geheel op sommige momenten wat eclectisch aanvoelt, wordt haar vergeven door de boodschap die het stuk brengt. Of eerder, de vragen die het oproept. Een uur lang troont ze het publiek mee langs een verwarrende zoektocht die doet lachen, doet verstillen, mijmeren om te eindigen met een uppercut die nog even nazindert. Met andere woorden, een debuut dat gezien mag worden.