voorbeschouwing> Een storm van doelloosheid
Voorbeschouwing Tornar
Een voorstelling met drie dansers, twee jongeren, vier kinderen en een oudere man: het is een gewaagde keuze. Zeker voor je eerste grootschalige dansvoorstelling als choreograaf. Seppe Baeyens durft.
Op 92-jarige leeftijd je debuut maken als danser, dat kan niet iedereen aan zijn kleinkinderen vertellen. En als die voorstelling dan ook nog eens geselecteerd wordt voor het Theaterfestival in Brussel, lijkt het verhaal al helemaal ongeloofwaardig. Toch overkwam het de Brusselse slager Leon Gyselynck.
Samen met negen andere professionele en niet-professionele dansers maakt hij deel uit van de cast van Tornar: een productie van Seppe Baeyens, gemaakt onder de vleugels van dansgoeroe Wim Vandekeybus.
Tornar vertelt het verhaal van een groep mensen die als enigen achterblijven na de doortocht van een tornado. Samen moeten ze een nieuwe samenleving opbouwen, over generaties heen. Beïnvloeding, individualisme en solidariteit staan centraal. Of net een gebrek daaraan.
GENERATIEKLOOF
Wind is de belangrijkste inspiratiebron van de voorstelling. De dansers zwermen over het podium: verdwaald, haastig en doelloos. Samen streven ze naar eenheid, naar een geheel. Iedereen reageert op elkaar en probeert de juiste dynamiek te vinden. Toch valt de groep telkens weer uit elkaar.
Een raak portret van de generatiekloof
Twee mensen staan echter in de marge: de oude man en een langharige man, die eenzaam op de grond worstelt met zichzelf. Tornar is zo een confronterende weerspiegeling van de maatschappij. De eenzaamheid van de ouderen wordt in de verf gezet en de tragiek van de outcast bevestigd.
Allemaal elementen die van Tornar een intrigerende voorstelling maken. Een raak portret van een generatiekloof, die zelfs in tijden van rampspoed nooit helemaal verdwijnt. Baeyens brengt een waaier van ideeën en concepten, die ver verwijderd staan van theatraal snobisme.
EXPLOSIVITEIT
Toch vallen niet alle puzzelstukjes in elkaar. Tornar zou als een storm over het podium moeten razen, maar dat gebeurt niet. De indrukwekkende visuele enscenering maakt veel goed, maar kan het gebrek aan explosiviteit niet verbergen.
Baeyens zoekt niet naar perfectie
De bewegingspatronen voelen erg repetitief aan en een grootse finale blijft uit. Al omschrijft dat laatste het karakter van de voorstelling misschien net het best. Baeyens zoekt niet naar perfectie. Hij zoekt niet naar een afgebakend geheel.
De voorstelling is in de eerste plaats een experiment. Ideeën blijven ruw en onafgewerkt, maar geven onderhuids toch een krachtige boodschap mee. Wie hoopt op een mooi afgelijnde choreografie, is eraan voor de moeite. Toch is en blijft Tornar een interessant proces en een intrigerende zoektocht.
