recensie> Recensie: Vlaamse Improcup
Van knappe impro tot ergernis en weer terug
De 14e Vlaamse Improcup kon genieten van een daverend enthousiasme, belichaamd door een staande ovatie en twee eerste plaatsen. Maar wie kan dat in feite het beste beoordelen: de jury of het publiek?
Op donderdagavond 3 maart schoffelt een kleine menigte achter elkaar aan tot in de donkere straat naast de Pieter De Somer Aula. Menig man staat te popelen om nog eens goed te lachen. Iedereen houdt zijn CST al klaar en mag na een korte controle en een vriendelijke bejegening doorgaan naar de aula. De organisatie, Preparee, weet wat ze doet, en ze doet het goed.
De aula oogt werkelijk als een theater: het rode doek dat flauwtjes naar beneden hangt, een strakke, zwarte vleugelpiano in de linkerhoek en warme, gedimde lichten. Onder een spierwitte spotlight leggen twee sympathieke presentatoren het concept van de avond uit: tien spelers, vier rondes tot slechts de twee beste improvisatoren overblijven in de finale.
Goede aanloop voor de val
De presentatoren stomen ons klaar voor het spektakel. We stampen, klappen en roepen op hun teken, want een goede show valt of staat met een warm publiek. Vervolgens schieten de deelnemers de trappen af. Ze worden voorgesteld aan het publiek en mogen enkele losse moppen uit hun mouw schudden. Het smaakt de menigte, op een grap over Oekraïne na.
De ware jury ligt verscholen in de lach van het publiek
Opeens komen drie The Hunger Games-achtige figuren uit het balkon tevoorschijn die zich voorstellen als de jury. En hoewel de ware jury verscholen ligt in de lach van het publiek trachten ze ietwat pendant uit te leggen wat humor werkelijk is. Het publiek moet er niet veel van weten en hecht er bijgevolg weinig waarde aan voor de rest van de show.
De twee topfavorieten liggen al snel vast: Bart krijgt een golden ticket van de jury en het stembusje van Isaak puilt uit. Ook Jana, Harrem, Lore en Stef stromen door naar de tweede ronde. Hier worden de improvisaties steeds verfijnder en doordachter. Oneliners maken plaats voor goed doordachte moppen over enkele zinnen heen, wat allesbehalve evident is. De begeleidende pianist lijmt de ruwe kantjes aan elkaar met coole jazz en de goddelijke klanken van een orgel.
Perfecte samenhang. Nog iets?
Ondanks enkele audioproblemen en micro's die niet goed afgesteld zijn, brengen de improvisatoren het er zeer goed van af. Zwakkere schakels vallen af, maar zo blijft de klok beter tikken tot de uren feilloos in elkaar overgaan onder het schatergelach van het publiek. De presentatoren knopen het geheel mooi aan elkaar. Zo stoppen ze elke scène op een bedenkelijk hoogtepunt, wat moeilijk in te schatten valt, maar ze weten wat ze doen.
Moest er iets weggestemd kunnen worden, lag de jury er als eerste uit
Plots haalt de jury hard uit naar Stef omwille van een stil moment na een van zijn grappen. En hier ligt net de zwakte of sterkte van humor: het is subjectief. 'Perfecte samenhang', 'gewoon prachtig' en 'dit is wat we willen zien' zijn ogenschijnlijk universele criteria die weergalmen in de aula, maar doordachte feedback en terechte kritiek over de scènes heen blijven uit.
Steun krijgen ze niet meer van het publiek; de perfect afgestelde klok blijft haperen wanneer zij het woord nemen. Moest er iets weggestemd kunnen worden, lagen zij er als eerste uit.
In de finale blijven Bart en Isaak als laatste over. Bart is het skelet waar je op kan steunen en Isaak de jongeman die met de nodige dramaturgie er wat menselijkheid overheen spant. Hun sketch wordt werkelijk fenomenaal wanneer ze van het heden naar het verleden springen, om dan weer terug te komen en ons achter te laten met een volwaardig verhaal. Na een gedeelde eerste plaats, verzegeld onder een staande ovatie, druipt de menigte goedlachs af in de nacht.
