Van Dolron en Aernouts brengen "Wat nu nodig is"

Vorige week ging in 30CC/Wagehuys de voorstelling Wat nunodig is in première. Het stuk is een herwerking van een Nederlands succes. We krijgen eendik uur zogenaamde stand-upfilosofie, maar zowel onze lachspieren als onzewijsgerige verwondering blijven op hun honger zitten.

Het stuk is een lange monoloog, gebracht door twee personen.Waarom theatermaakster Laura van Dolron en Steve Aernouts de tekst onderlingverdeelden, is niet duidelijk. Er is weinig interactie tussen de spelers ende tekst was sterker overgekomen als een échte monoloog.

Van Dolron vertelt helder de mooie en eigenzinnige tekst, die ze overigens zelfschreef, maar begeestert geenszins. Aernouts zet wel krachtig eenautobiografische klootzak neer. Een egoïstisch eikeltje zoals we dat ook inonszelf herkennen.

Geen mening

Een recensie schrijven over dit stuk is bizar, want despelers roepen ons expliciet op om vooral niets van het stuk te vinden. Vandaagmoeten we over alles een mening hebben en dat zint deze dokters van de tijdniet. “Opinie” zien ze liever als de gekke naam voor een keffende hond.

We mogen dus geen mening hebben over de show en krijgenzelfs de toestemming om tijdens het stuk in slaap te vallen. De vertellers doenbewust geen moeite, zodat wij als publiek ook geen moeite moeten doen. Dat ismisschien een mooi metagegeven, maar het zorgt er vooral voor dat het stukkabbelt. Als wij iets willen zien kabbelen, vleien we ons wel langs eenriviertje.

Wat nu nodig is klinkt dwingend en dat is het ook. Alvermaant deze preek, compleet met vingertje, je vooral om je niet in eenkeurslijf te laten dwingen. Niet door het kapitalisme, niet door onze samenleving,niet door ons imago, niet door de drang naar non-conformisme… Door niets. Wemoeten op pauze drukken en alles even stilzetten. Maar een voorstelling dieover alles gaat, werkt niet en heeft het omgekeerde effect.

Yoga

De grondstroom van hun betoog is nochtans duidelijk: minderis meer. Jammer genoeg houden de makers zich zelf niet aan dat devies. Doordat er te veel thema’s worden aangesneden, is er welvoor elk wat wils. Ons sprak bijvoorbeeld het stuk over zelfhaat enorm aan, maardie paar momenten van herkenning zijn te weinig om ons te boeien. Spijtig datwe niet effectief een dutje hebben gedaan.

De tekst bevatte soms leuke wendingen, maar geen echtefilosofische diepgang. We kregen een caloriearme versie en bleven dus op onzehonger zitten. Wat wegdromen bij het decor dan? Dat was wel mooi, maar hetdroeg niets bij.

In boekvorm of in columns komt deze tekst waarschijnlijkgoed tot zijn recht. Er zitten zeker mooie waarheden in, maar verveel ons erniet mee in een theaterzaal. Van Dolron raadt ons aan om yoga te gaan volgen.Dat hadden we beter gedaan in plaats van af te zakken naar het Wagehuys.