Universitair Symfonisch Orkest neemt het publiek mee op reis

Onder leiding van dirigent Edmond Saveniers viert het Universitair Symfonisch Orkest (USO) triomfantelijk zijn terugkeer naar de Leuvense scene. Naar jaarlijkse gewoonte ging het orkest op concertreis vooraleer ze hun programma in Leuven spelen.

Het 'Reisconcert' lijkt wel een metaforische reis, en niet alleen omdat het op tournee in Wenen voorbereid is. Begeleid door de welsprekende presentator Marijn Everaert reist het publiek mee door Europa en de tijd. Onderweg zie (of hoor) je alles: de majeure tonen van een Italiaanse liefdeskomedie, een typisch Russisch, knagend 'noodlotsthema' en Noorse folkloristische motieven.

Reisje rond de wereld

Met de ouverture uit de komedie Il Barbiere di Siviglia zet het orkest de avond vrolijk in. Een ware romcom in opera-vorm, tot in het absurde gedreven door ontelbare verkleedpartijen en aflopend in een vanzelfsprekende happy end: dit werk van Rossini is ideaal om luchtig te beginnen.

Met het volgende stuk – de Symfonische dansen van Grieg – neemt de ernst geleidelijk toe. Ofschoon het programmaboekje ons aan het dansen belooft te brengen, voelt het geheel eerder sereen en dromerig aan. Dat zal waarschijnlijk aan de hobo-solo liggen, die het veel te gemakkelijk maakt om weg te dromen in de wilde en norse natuur van Noorwegen. Dat blijkt wel een goede voorbereiding voor de melancholische motieven die ons te wachten staan in het tweede deel van het concert.

Na de pauze volgt het muzikale en inhoudelijke zwaartepunt van de avond in de vorm van Symfonie nr. 5 van Tsjaikovski. Het heeft geen zin om over zijn genie te spreken, wel over het feit dat het orkest erin slaagt dat genie tot zijn recht te laten komen. De presentator mag zijn Russisch nog wat bijschaven, maar de strijkers lijken reeds vloeiend. Achteraf moet je er even stil van zijn, zoals na een goede film.

Alors on danse

Om het contrast tussen het hoge genre en het heidense vertier na het concert minder scherp te maken, trakteert het orkest ons op een korte maar o zo mooi suite van Bizet. Nadat de dankwoorden geuit zijn en de Provençaalse farandole (een soort reidans red.) ons weer uit de dieptes van de Russische weemoed gehaald heeft, is het tijd voor een eindreceptie - op z'n Belgisch.

Terwijl het publiek zich tegoed doet aan bier en dergelijke fruitsapjes tijdens de receptie, zetten de muzikanten de boel onverwacht weer op stelten, ditmaal met moderne klassiekers. Fraai aangeklede koperblazers en een ernstig kijkende slagwerker die L'amour toujours en Queen spelen – ja, dat moet je toch zien! De belofte om het publiek te laten dansen lossen ze dan toch in: de avond eindigt met een uitgelaten danspartij.

Het Reisconcert had alles wat je van een klassiek concert verwacht. Zoals met de meeste reizen besef je pas hoe mooi het was als je reeds thuis bent. Nu is het te laat, dames en heren, ваш поезд ушёл (Russisch voor 'uw trein is vertrokken', red.). Het culturele hoogtepunt van het semester is voorbij. Het wordt wachten tot het volgende concert en raden wat het USO nog voor ons in petto heeft.