Unieke kracht van eigen bodem

Vrijdagavond 11 maart betovert de 30-jarige Sylvie Kreusch de concertzaal van Het Depot met een live-optreden van haar debut-album Montbray. In haar lange, lichtgroene broekpak komt ze als een fee uit een sprookjesboek het podium op gedanst, micro (lees: staf) in hand, klaar om het publiek te betoveren.

Kreusch wordt vergezeld door het synthpop duo Patches. Wat de perfecte opener had kunnen vormen met een even zwoele en dromerige sound als de hoofdact, mist presence en vooral durf. Eigenschappen die Sylvie Kreusch dan weer als geen ander belichaamt.

Crushen op Kreusch

Openen doet Kreusch met Falling High. Met gekruiste armen omhelst ze haar schouders lieflijk terwijl ze zingt over hoe ze haar geliefde een laatste keer vasthield bij de Notre Dame in Parijs. Een ingetogen houding, maar de emotie spat van haar gezicht. Zo houdt ze het publiek vanaf de eerste noot vast in haar verhaal.

Bij het zwoele Shangri-La worden de witte spotlights ingeruild voor een warme gloed die neerstrijkt in de zaal. De kleurverandering gaat gepaard met een temperatuurstijging, al kan dat ook liggen aan de dansmoves van Kreusch. Het publiek kijkt gefascineerd toe, alsof ze de toeschouwers er met een pendulum staat te hypnotiseren.

Niet alleen haar nieuwste muziek, maar ook oudere liedjes kunnen rekenen op een enthousiast publiek waaruit occasionele kreten van enkele superfans klinken. Favorieten zoals Please to Devon, Seedy Tricks, Belle en Midnight Cowboy blonken zo op de setlist.

The stage is hers

Haar energieke dansstijl smaakt naar artiesten zoals Lorde en Marina Diamandis, terwijl de androgyne verschijning van Kreusch het publiek terug katapulteert naar de jaren '70 en '80, tijden waarin een zanger als David Bowie hoogtij vierde.

Die aanstekelijke stage presence straalt zelfzekerheid uit als geen ander. Tegelijkertijd geeft de zangeres met een timide lachje toe dat ze voor het eerst voor een zaal van die capaciteit als hoofdact speelt. 'Het is leuk om jullie mooie gezichten te zien, zonder mondmasker', voegt ze eraan toe. Dat kan rekenen op een reeks aan brede glimlachen.

Met haar laatste nummer, het levendige Walk Walk, bevestigt ze nogmaals de kracht die ze uitoefent over de zaal: wanneer Kreusch ons 'pupupupu' voor zingt, pupupupu-en we allemaal gretig en giechelend mee.

Grote toekomst

Maar wat is een artiest zonder een band die haar ondersteunt? Rien, dat heeft Sylvie Kreusch ook begrepen. Van de percussionist tot de pianist en de gitarist: de band brengt het geheel tot een knap summum dat verschillende nootveranderingen en instrumentale solo's toelaat.

Sylvie Kreusch zou een performer eerste klasse kunnen zijn in een stadium à la Madison Square Garden. Maar zeker in het Leuvense Depot is ze een unieke verschijning; een showstopper zoals welke er weinig bestaan in België.

Op haar vraag 'Would you come back to my Shangri-La?' is het antwoord een volmondige yes.