Tot rust denken

Daar zat ik dan. In de derdehands tuinstoel op het Franse balkon van mijn nieuwe appartementje, met een ietwat slappe kop oploskoffie, een verdacht zoete mandarijn en een overvolle gedachtegang. Klaar om mezelf over te geven aan wat verdiende en noodzakelijke rust. Maar het wilde niet echt lukken. 

De sterke focus op ontspanning was als het staren naar de zon. Enerzijds prettig, ik genoot van de warmte op mijn gezicht. Anderzijds lastig en vervelend, de flikkerende felle stralen deden pijn aan mijn ogen. Dus ik sloot ze. In plaats van 'even niets' maakten mijn gedachten nog steeds overuren. Ik kon ze geen duidelijke richting in sturen. Dus liet ik ze maar gaan.

Ik dacht aan de afgelopen tijd. Aan de momenten alleen, aan de kleine stappen, mijn broers grappen, waar ik telkens opnieuw om moet lachen. Aan de angst voor verlies, iedereens goed bedoelde advies. Aan het leed in de wereld, hoe oneerlijk sommige dingen soms zijn en de bijkomende teleurstelling en pijn. 

Even opende ik mijn ogen en keek ik opzij. Naar de vogels, de lucht en de bomen. Ik dacht verder. Aan verre grote dromen, het onbekende lot, dagelijks genot, en nog zoveel meer. Ik vroeg me af hoe je het beste je doelen bereikt, hoe warmte het leven verrijkt, en waarom sommige mensen, soms zonder de route te kennen, toch heel hard weg willen rennen. 

Uren ging ik verder, en na eindeloos malen bedacht ik me dat ik helemaal nergens van kon balen. Omdat ik na uren dagdromen eigenlijk net wel tot rust was gekomen.