recensie> Hormonenstorm op het podium
Theater op de middag: Het Hamiltoncomplex
Dertien dertienjarige meisjes maken een voorstelling over kopieergedrag en heldendom. “Het Hamiltoncomplex” van het Paleis, geïnspireerd op fotograaf David Hamilton, prikkelt, maar ruist teveel
Vekleed als mini-stewardessen komt de dertienkoppige cast het podium op. De voorstelling begint met het nummerVois sur ton chemin uit filmklassieker Les Choristes. De scène doet denken aan het gouden randje uit een vergane jeugd.
Wanneer plots ergens de naam Matteo Simoni valt, slaan de hormonen van de meisjes op hol. Totale chaos ontstaat door hun gegil en opgewonden gespring. Een bodybuilder betreedt het podium om hen opnieuw tot de orde te roepen.
De tegenstelling tussen wanorde en discipline, mannelijke en vrouwelijke clichés en de sfeerscheppende muziek zetten de toon voor de rest van de voorstelling. Ze vormen tegelijk een grote troef en een jammere zwakte.
DANSENDE IDEAALBEELDEN
De kleine meisjes staan in schril contrast met de bodybuilder, die zelf iets tragikomisch heeft. Wanneer hij trots met zijn spieren rolt, zie je de twijfel in zijn blik. Er staat geen stripfiguur, maar een mens van veel vlees en bloed.
Jeugdig en meestal blond, mannelijk en gespierd: die twee ideaalbeelden uit onze tijd dansen met elkaar. De dans van de bodybuilder met Lovely, het kleinste en meest energieke meisje van de groep, is precies door die tegenstelling zeer ontroerend.
Aan mooie beelden en tegenstellingen is er in deze voorstelling geen gebrek. Een van de dertien meisjes, Queen, heeft een beperking waardoor ze moeilijk kan stappen, dansen of duidelijk praten. Het meisje laten meespelen is een gewaagde beslissing van het gezelschap, die doordacht is aangepakt. Onder de cast heerst duidelijk grote zorg en aandacht voor haar spel.
Op een aantal momenten zit de voorstelling er daardoor knal op. Vooral de herhaling van de dansscene tussen de bodybuilder en Queen is zeer sterk, omdat er een grote tederheid in zit. Een ideaalbeeld stelt zichzelf bij.
MENTAAL SCHRAPPEN
De muziek die bijna non-stop de voorstelling begeleidt, is een allegaartje van Stromae en Sia tot dramatische aria’s uit operaklassiekers. Op die manier probeert de voorstelling te laten zien dat de worstelingen van een puber universeel zijn.
Tegelijkertijd benadrukt de muziek vooral het ontbreken van een duidelijke keuze. Er zijn zo veel beelden, muziekfragmenten en kostuumwissels, en daardoor is er te veel ruis.
Als toeschouwer is het zoeken en mentaal schrappen om het mooie, dat zeker in deze voorstelling zit, eruit te filteren. Een krachtige boodschap gaat zo verloren, al wordt die af en toe luidkeels over het podium geroepen.
Het Hamiltoncomplex speelde op Theater op de Middag, een initiatief waarbij de Brusselse Bozar theatervoorstellingen aanbiedt op het middaguur voor werkmensen, scholieren en studenten. De voorstellingen handelen over actuele thema’s die nauw verbonden zijn met de leefwereld van jongeren.
