The record: krachtige gitaarlijnen onder weloverwogen verhaallijnen

'Mythical and magical', zo omschrijft Phoebe Bridgers de band die ze samen met Julien Baker en Lucy Dacus vormt. En inderdaad, de samenwerking tussen de drie artiesten brengt het beste in hen naar boven: ze blijven trouw aan zichzelf, maar slagen erin hun sterktes zo te combineren dat er iets nieuws ontstaat – iets wat klinkt en voelt als boygenius.

Voor fans van het eerste uur was het het lang wachten op een langspeelplaat. Het muzikale trio bracht in 2018 samen hun ep boygenius uit en in de lente van 2023 was hij dan eindelijk daar: the record. De plaat begint a capella met Without You Without Them. De drie spelen meteen hun troeven uit: prachtige meerstemmigheid in zinnen die zich maar aan elkaar blijven rijgen.

Het is een nostalgisch openingsnummer over elkaars familiegeschiedenis en iemand door en door kennen. Until your history's no mystery to me, dat is het doel. Een onverwachte, maar toch passende opener van een album dat steeds persoonlijker en complexer wordt.

$20 volgt en biedt meteen waar de luisteraar op wacht: gitaren, drums en een schreeuwende Phoebe Bridgers. Al je blokfrustraties kan je kwijt door half bezeten I know you have $20 mee te brullen. Met Emily, I’m Sorry gaat boygenius weer de rustigere kant op. Het is Bridgers die als eerste haar ziel blootgeeft in een apology song.

In feite hebben we de hele plaat aan Emily te danken: het was een demo van dit nummer dat Bridgers doorstuurde naar Dacus and Baker met de vraag of ze weer een band wilden vormen. Het blijkt ook gewoon het perfecte meekweelnummer voor al wie met zichzelf in de knoop ligt, geen richting vindt in het leven of zich gewoon bij iemand wil excuseren. De lyric I'm twenty-seven and I don't know who I am relativeert je eigen twijfels in de blok misschien ook wel.

Van een gebroken relatie navigeert boygenius vlot naar een nummer over het gevoel van echte verbinding. And it feels good to be known so well / I can't hide from you like I hide from myself, zingt Dacus in haar herkenbare stem. Boygenius slaagt erin om True Blue vrolijk te houden zonder aan elektrische gitaar in te boeten of moeilijke kanten van menselijke relaties uit de weg te gaan: You already hurt my feelings three times / In the way only you could.

Met Cool About It leidt Baker je terug naar emoties die je liever niet voelt, die je stiekem niet toegeeft en al zeker niet uitspreekt. In dit nummer zingen de bandleden om de beurt een strofe en volgen steeds duisterdere refreinen elkaar op. I'll pretend bein' with you doesn't feel like drowning: Bridgers sluit af met andermans medicatie en een persoon die maar niet lijkt te genezen.

Not Strong Enough gaat verder op het thema van persoonlijke problemen in relaties. The way I am / Not strong enough to be your man verwijst niet enkel naar zelfhaat of zelf-teleurstelling, maar ook naar een soort zelfverheerlijking, in Bridgers woorden: 'Self-hatred is a god complex sometimes, where you think you're the most fucked-up person who's ever lived.'

Die dualiteit komt ook terug in de iconische brug van het nummer die tegelijkertijd een niet zo subtiele kritiek op seksisme inhoudt: Always an angel, never a god, klinkt het eerst in Dacus' stem die vervoegd wordt door Bridgers en later ook Baker.

Wie het gevoel van tekort te komen graag wil uitschreeuwen, kan twaalf keer met hen mee scanderen. Of je kan het natuurlijk ook meezingen om jezelf bijzonder te voelen. Not Strong Enough blijkt een van de sterkste nummers op het album.

Revolution 0 wordt gekenmerkt door Phoebes willekeurige lyrics die intussen een legendarische status hebben verworven: I just wanna know / Who broke your nose / Figure out where they live / So I can kick their teeth in. Het nummer start als een kalme stream of consciousness over twijfel en teleurstelling, maar bloeit langzaam open wanneer ook Bakers en Dacus' stemmen ten tonele komen.

Nu we al voorbij de helft van the record zijn, voelt Leonard Cohen als een korte adempauze. Boygenius wilde per se een nummer maken zonder refrein, een structuur die naar eigen zeggen ofwel compleet faalt ofwel in een meesterwerk resulteert.

De melodie is simpel, terwijl de vocals en het aandoenlijke narratief met alle aandacht gaan lopen. Maar het eindigt zeemzoet: But I agree / I never thought you'd happen to me / I never thought you'd happen to me. Dat verdient een plekje in de geslaagde categorie refreinloze nummers.

In Satanist gaat boygenius de rebelse kant op met plannen om hun ziel aan de duivel te verkopen en filosofische beschouwingen over de betekenisloosheid van het leven. Het perfecte kwade nummer voor al wie eens existentiële moeilijkheden beleeft tijdens de blok. If the void becomes a bore / we'll treat ourselves to some self-belief.

In We're In Love brengt Dacus een serenade, maar – boygenius blijft boygenius – het is er een over vriendschap, en dan vooral de band die ze zelf delen. Terwijl de melodie wat op de achtergrond verdwijnt, kruipen de warme, beeldende tekst en Dacus' bijzondere stem onder je huid. Mooi, een album dat zoveel aandacht schenkt aan vriendschap.

In Anti-curse zijn de gitaren en de productie weer overweldigend, maar toch is het de moeite om tot de lyrics te komen. Het nummer werd geïnspireerd door Bakers bijna-doodervaring in zee. Salt in my lungs / Holding my breath / Making peace with my inevitable death.

Het nummer kantelt wanneer Baker over de gitaren I'm swimming back schreeuwt. Wie tijdens het studeren het gevoel heeft te verdrinken, kan dit nummer opzetten om samen met Baker weer naar de kust te zwemmen.

Phoebe zingt voor de laatste keer haar ongefilterde gedachten in Letter to An Old Poet. Toch laat boygenius ook hier de complexiteit van emoties en relaties niet los. I wanna be happy / I'm ready / To walk into my room without looking for you wordt niet veel later gevolgd door I can't feel it yet / But I am waiting. En zo eindigt the record met een refreinloos nummer.

Met hun intelligente teksten, onbeschaamde humor en overvloedige gitaren lost boygenius niet alleen de verwachtingen in van trouwe fans, maar verovert het trio ook nieuwe muzikale harten. De tracklist leidt mogelijk tot wat emotionele whiplashes, maar dat kan enkel dankzij de veelzijdigheid van het album. Een ding is zeker: the record was het wachten waard.

­­