artikel> Leuvense band wint Belgische voorronde The Clash of the Coverbands
The Pixels, of hoe een kotband uit de hand liep
Een paar vrienden vatten het plan op om onder kotgenoten wat muziek te spelen. Ondertussen hebben The Pixels het tot de halve finale van The Clash of the Coverbands geschopt.
In 2013 plaatsen Wim en Jan een oproep in hun residentie waarin ze mensen zochten die een band wilden vormen. ‘Het idee was om de jaarlijkse barbecue van Pius X van muziek te voorzien’, zegt drummer Jan. Op die oproep antwoordden uiteindelijk zeven enthousiaste gelijkgestemden en de Piusband was geboren.
De goesting van de bandleden zorgde er evenwel voor dat de band, na een paar enthousiast onthaalde optredens, besefte dat ze een grotere ambitie mocht koesteren. Een paar naamsveranderingen (The Fake Chapel Band, iemand?) en een wisselende bezetting later, staat de band er zoals hij nu is: The Pixels.
Gelijkgestemde zielen
De band bestaat uit acht leden, waarvan de meesten nog eens meerdere instrumenten bespelen, waaronder ook dwarsfluit, viool en saxofoon. Daardoor is er voldoende variatie aanwezig om het publiek te boeien. ‘Veel coverbands spelen liedjes goed na, maar brengen niets nieuws', legt drummer Jan uit. ‘Door onze veelheid aan instrumenten kunnen we nummers op onze eigen manier brengen.’
De band beperkt zich niet tot een genre, maar heeft een uitgebreid oeuvre: van The Bloodhound Gang over Of Monsters and Men tot Bazart. ‘We kiezen liedjes uit waar we iets speciaals mee kunnen doen, maar die ook in de lijn van de opgebouwde show passen’, vertelt Koen, violist en pianist.
'Door onze veelheid aan instrumenten kunnen we nummers op onze eigen manier brengen'
Jan, drummer
Opvallend is dat de band geen echte frontman heeft, maar dat iedereen op dezelfde hoogte staat. ‘Het kan soms verwarrend zijn’, zegt Jan lachend. ‘Tijdens een optreden moesten we de show met een kwartier inkorten. De organisatie is toen naar vier verschillende mensen gelopen omdat ze niet wisten wie aan te spreken.'
Tijdens de repetitie is dat democratisch gegeven duidelijk een voordeel. ‘Iedereen kan suggesties doen over welke liedjes we willen spelen’, aldus Koen, ‘en dat varieert van Pharrell Williams tot K3.'
Ingetogen ambitie
Dat gevoel van gelijkheid straalt de band ook uit tijdens de optredens. Elk groepslid krijgt een solomoment, waardoor iedereen overkomt als een coherent geheel en niet als een stel zangers met een backing band. De grootste troef van The Pixels is hun aanstekelijk enthousiasme op het podium. ‘We zijn begonnen als een groep vrienden die graag muziek spelen en dat is nog altijd zo’, verklaart Jan. ‘Mensen zien dat en gaan daarom gemakkelijker op in de show.’
Dat er nog ruimte voor verbetering is, is voor een relatief jonge band normaal. ‘Niet iedereen van ons heeft muziekschool gedaan’, vertelt zangeres Tessa. ‘Daardoor stuit je als muzikant soms op een limiet', tekent Jan op.
De grootste troef van The Pixels is hun aanstekelijke enthousiasme op het podium
Die limiet was echter geen obstakel voor de band om de Belgische voorronde van The Clash of the Coverbands te winnen. ‘Wij gingen daar naartoe zonder enig geloof in de overwinning’, vertelt Emiel, de zanger. ‘Zeker omdat er slechts één band doorging naar de volgende ronde.’ Nu mag de band zich opmaken om op 4 maart de halve finale te spelen in Culemborg in Nederland. Voor die halve finale is de ambitie groter dan bij de voorronde: ‘Ons doel moet nu gewoon zijn om door te gaan en de finale te winnen', zegt Jan.
