The Festival that Never Happened: een artistieke wandeling door Leuven

The Festival that Never Happened lijkt niet alleen te verwijzen naar de festivalloze zomer van 2020, maar ook de cultuurarme huidige situatie te beschrijven. In werkelijkheid gaat het om een Leuvense wandeling georganiseerd door Platform In De Maak die op 12, 13 en 14 maart door elke cultuursnuiver en/of fervente wandelaar gemaakt kan worden. Het pad leidt je langs kunstwerken, vooraf opgenomen performances of podcasts van makers. Vier van hen deelden hun ervaringen.

Coronabeperkingen

Niet alleen het festival zelf, maar ook de artiesten hebben zich moeten aanpassen in deze coronatijden. Artiest Georgy Chtchevaev vertelt dat het, zoals voor de meeste andere mensen, moeilijk was. 'Op creatief vlak was het moeilijkste om geen ruimte te hebben. Thuis is de verleiding zo groot om andere dingen te gaan doen en artistiek komt er dan uiteindelijk heel weinig uit.'

Maker Jonas Beerts ervaart de coronasituatie dubbel: 'In een eerste fase liet de lockdown toe om projecten uit te werken zonder afleiding. Die eerste focus was fijn, maar langzaamaan was het toch zoeken naar een balans om de focus te behouden. Wat eerst als een bevrijding aanvoelde, evolueerde naar een mentaal zwaardere situatie.' Silke Gerinckx vermeldt de beperkingen van het online medium: 'Ik werd het beu om alles aan te moeten passen.'

Herhaling des levens

Die beperkingen van het medium speelden mee tijdens het groeiproces van de werken van de artiesten. 'We hoopten oorspronkelijk onze dansfilm SKINNED te presenteren, maar door corona werd het filmproces vertraagd,' vertelt Pieter Desmet, mede-oprichter van het kunstencollectief Persona. 'Daarom hebben we het materiaal dat we al hadden in een installatie gegoten. Catch-22 herhaalt steeds dezelfde scènes, verwijzend naar hoe mensen zich soms voelen, alsof ze in die herhaling leven.'

Ook Silke Gerinckx moest haar gepland werk noodgedwongen aanpassen. De wandelaar zal in plaats van een live performance over de mysterieuze anusdemonen slechts één gefilmde scène van het verhaal te zien krijgen. Dat alles in de hoop dat in september de echte opvoering plaats kan vinden.

Georgy Chtchevaev zal op het festival een teaser van zijn optreden aan het einde van zijn masterjaar bij LUCA drama presenteren. 'Dat zal gebeuren in audiovorm, aangevuld met één beeld. Het is een vooronderzoek naar dataïsme, een soort religie die Yuval Noah Harari in Homo Deus beschrijft.'

Van de keuken als speelveld naar etende anusdemonen

Ondanks alle beperkingen is er aan creativiteit geen tekort. 'Omdat onze 'reikwijdte' momenteel niet zo breed is, werden we geïnspireerd door onze eigen keuken,' vertelt Jonas Beerts, die samen met zijn vriendin Sarah Lauwers de theatrale oefening getiteld The Kitchen as seen from the Garden bedacht. Gehuld in harnassen met een iPhone die hun bewegingen filmt, zoekt het duo de regels die heersen in de keuken op om er vervolgens mee te spelen.

Wat voor Jonas en Sarah de keuken is, is voor Silke een monotone filosofieles. 'De docent liet in een flits een tekening van een anusdemon zien. Ik wilde er meer over weten en heb hem gemaild. Hij antwoordde dat het een super interessant concept is, maar eigenlijk niet bestaat.'

Vervolgens gebruikte ze het concept om er een performance rond te maken. 'Het werk zelf is een video waarin je twee anusdemonen hun dadaïstisch ritueel ziet voltooien voor ze aan hun eetfestijn beginnen.'

En zo zijn deze vier makers er net als twintig anderen in geslaagd om in deze coronatijden toch iets moois te creëren. Werk dat nog in de maak is en stukken die uit hun context werden gehaald, staan te popelen om bewonderd te worden, in afwachting van het echte festival dat in september zou moeten plaatsvinden.