RECENSIE BLOKPLATEN
The Dark! vertaalt grauwe portretten naar euforische melodieën
Enkele weken geleden verscheen The Dark! van rapper-zanger Glints. De ideale blokplaat wanneer je je tijdens je pauzes even cool wilt wanen door de bars (vlekkeloos) mee te rappen.
Twee jaar geleden debuteerde Glints voor het eerst met het album Choirboy. Een album dat met pretentieloze pophits maar ook ravenummers helemaal anders klonk dan zijn eerste ep in 2015. Daar creëerden een Brits accent, ietwat jazzy instrumentals en slome beats nog een heel andere, ingetogen sfeer.
Met zijn tweede studioalbum The Dark! duwt Jan Maarschalk Lemmens zijn hiphopproject Glints weer in een andere richting. Het Britse accent blijft, maar hij verkent nieuwe horizonten en gaat met dit album ook thematisch een andere kant uit. De autobiografische teksten maken plaats voor kortverhalen die smerige en dreigende mensen portretteren.
Verdienstelijke zanger
Die ommekeer merk je al meteen in het openingsnummer A Crack of Thunder, waar triomfantelijke koperblazers de luisteraar meteen een nieuwe richting in blazen. Daarenboven bewijst Glints zich ook als verdienstelijke zanger: zo sleuren de zanglijnen je vanaf het begin mee op het openingsnummer of op Taurine Rider.
Dat hoeft niet te verbazen, aangezien Glints als jonge knaap in het kinderkoor van Opera Ballet Vlaanderen zong. Daar leerde hij niet alleen te zingen, maar hij leerde er ook de grootsheid en sterkte van koorgezangen kennen.
Grootse (koor)refreinen komen op magistrale wijze samen met euforische blazers en hiphopbeats
Die koorinvloeden komen op The Dark! meer dan ooit op de voorgrond, zoals in de singles Roma en So Sorry. Grootse (koor)refreinen komen daar op magistrale wijze samen met euforische blazers en typische hiphopbeats, uit de mouw geschud door long-time producer Yong Yello. Een recept dat Roma tot anthem van jewelste maakt en – mede dankzij de passage van de Brussels-Portugese rapster Blu Samu – So Sorry tot zijn hoogtepunt bombardeert.
Grauwe portretten
Daarnaast krijgt het album ook een extra dosis energie dankzij de features die erop voorkomen. Daan verleent zijn innemende, donkere stem en attitude aan het titelnummer en op Just A Prick maakt Roméo Elvis zijn rentree in Vlaanderen. Met zijn karakteristieke Brusselse air en de Franstalige verse maakt hij zich het nummer volledig eigen.
Glints rapt zich op zijn o zo coole manier door strofes heen
Waar zijn debuutalbum Choirboy grotendeels autobiografisch was, schetst Glints hier portretten van onbekende klootzakken, zoals op Just A Prick, waar hij zich inleeft in het leven van een narcist. 'Maybe I am just a prick / Fuck it all up just for kicks / Slam my head into the bricks', klinkt het schrijnend.
Op All In krijgen we dan weer een oldskool Jan Maarschalk Lemmens te horen, een nummer dat een geweldig energiebommetje op zichzelf is. Glints rapt zich op zijn o zo coole manier door de strofes heen, terwijl we tussendoor telkens op een onstuimig refrein worden getrakteerd.
Hit and miss
Enkele missers zijn er wel, maar die doen niets af aan de hoge kwaliteit van The Dark!. Zo is She Flew The Coop niet geweldig boeiend en is het refrein lang niet zo sterk als dat van andere nummers. Dat het album wordt afgesloten met een remix van Roma door Feux, is ook een beetje een vreemd einde. Alsof hij nog één nummer nodig had, en dan maar een remix selecteerde van de populairste single.
Dat hindert echter het geheel van het album niet. In The Dark! is Glints op zijn best: creatief waar het past, energiek waar het kan. Vaak zorgt een tweede album bij artiesten voor een innerlijke identiteitscrisis, met een 'moeilijke tweede' als gevolg. Zijn ongekende creativiteit en branie maken van The Dark! echter een tweede album dat barst van de energie en lust.
